Spelverslag 131 - vooral net niet!
Inleiding
Dit spel begon vrijwel gelijk na spel 129, het verschil was slechts
twee en een halve week, zodat beide spellen nagenoeg parallel liepen. Om het
spelverslag iets korter te houden dan dat van spel 129, wordt de verhalende
vorm weggelaten.
Beurt 0
Terwijl elders Romulaanse Haviken onder mijn gezag reeds objecten waarnamen, had ik in deze sector de Klingons
onder mijn hoede. Het was mijn vierde spel en dat betekende dat ik elk ras één
keer geprobeerd had. Mijn scheepsnamen waren dit keer deels samengesteld uit
losse lettergrepen en deels afgeleid van Latijnse woorden, maar uiteraard wel
met een bepaalde air. Ik vond de machtige Latijnse
klanken goed passen bij de brute kracht van de Klingons. Zelf vond ik het weer
een kunststukje:
-Limassus-Kl (de naam Limassus heb ik eerder bedacht, maar
altijd bewaard voor een Klingon D.VII en het is afkomstig van Lammasu wat een
speciaal monster is van de Chaos Dwarfs uit Warhammer Fantasy)
-Coronalis-Kl (afgeleid van Corona Murialis, een kroon die
gewonnen werd door de eerste Romeinse legionair die tijdens een belegering op
de muren van een vijandelijke fortificatie of stad geraakte)
-Ilipa Riposte-Kl (afgeleid van de slag bij Ilipa, de
Liparus-eilanden en het woord ripose wat ik nadat ik Ilipari-Kl en Iliparus-Kl
had geprobeerd tot deze lekker klinkende naam verwerkte)
-Ulpia Crudea-Kl (afgeleid van Colonia Ulpia
Noviomagus, wat de Latijnse naam van Nijmegen is, en van Cruella, jawel: de
slechterik uit 101 Dalmatiërs van Walt Disney!)
Ik begon in het noordoostelijke kwadrant en deed mijn best om met
snelheden van 20 en 24 de schepen netjes met een koers van 270 bij elkaar te
leggen.
Overigens was ik vanaf een vroeg begin op de hoogte dat Megabyte
andermaal mijn sector bedreigde. Uiteraard was ik erop gebrand om mijn
prestatie in spel 125 te wreken. Hij vroeg me om geheimhouding te betrachten en
dat deed ik natuurlijk.
Beurt 1
Nou dat ging redelijk: door de afronding lig ik niet helemaal op
mijn droomposities, maar het is zeker niet kwaad. Het schip dat 20 vloog, zag 3
objecten; de schepen die 24 vlogen, zagen er slechts één. De afstanden waren
wel bizar, namelijk rond de 50. Aangezien de vijand ongeveer 20 vloog, meende
ik met de Federatie van doen te hebben. Omdat de
afstand te groot was om een sprong naar voren te wagen en omdat ik vermoedde
dat de vijand een S-bocht naar het noorden zou maken en dus weinig dichterbij
zou komen, vertraagde ik juist naar 16. Ik was er dan vrij zeker van dat de
Federalen niet zomaar een eerste schot op grote afstand zouden krijgen. Als we
volgende beurt dichterbij lagen zonder elkaar te zien, wilde ik juist wel een
sprongetje wagen… Nu zou ik eindigen rond 18,47.
Beurt 2
Tot zover alles volgens plan! De objecten lagen iets dichterbij,
maar in plaats van een S-bocht naar het noorden, had de vijand juist een flauwe
S-bocht naar het zuiden gedraaid. Dat maakte natuurlijk niet uit, want ik had
koers 270 aangehouden (behalve één schip met 276, zodat alle schepen op
hetzelfde x-coördinaat eindigden) en met snelheid 16 te weinig dichtbij
gekropen om binnen elkaars visuele bereik te komen. Het spel verliep uitstekend!
De volgende beurt zou ik de Federatie te zien krijgen…
De vraag was nog wel eventjes onder welke omstandigheden ik ze nu
te pakken zou krijgen. Ik had er een erg sterk gevoel bij: ik tekende de
situatie uit en daarna schetste ik een ovaal ergens ten westen van mijn huidige
positie. Het was mijn eerste ingeving en ik was er zeker van dat de vijand in
die ovaal zou eindigen, dus plotte ik een koers die mijn neuzen naar dat
ovaaltje lieten wijzen… Dat zou nog eens een verrassing zijn voor die
Federalen! Zomaar in de muilen van die lompe Klingons staren.
Maar soms denk je te lang na over een beurt! Ik begon nog een stuk
of vier andere scenario’s uit te denken en te tekenen, waarbij het opviel dat
mijn geplande verrassingsaanval natuurlijk ook risico’s met zich meebracht.
Uiteindelijk koos ik uit angst om al te snel veel schepen te verliezen voor een
andere oplossing: ik zou niet versnellen, niet het “ovaaltje” bespringen, maar
juist met dezelfde snelheid scherp draaien (Klingonscherp wel te verstaan, niet
echt scherp…) en eindigen rond 7,51, dus iets
oostelijker van mijn huidige positie.
Beurt 3
En dat was het dan! Stom dat ik niet mijn eerste ingeving gevolgd
had. De vijand had zich door middel van een lage snelheid steeds als de
Federatie voorgedaan, maar dat was een goede tactische zet, want het bleken
juist Romulanen te zijn… Ondanks dat we beiden traag vlogen (Romulanen met 20
of minder?), was mijn sensorbereik ontoereikend. Wat een domper, temeer daar ik
aan de objectgegevens kon zien dat als ik inderdaad mijn eerste ingeving
gevolgd had en naar voren was gegaan, ik twee Romulanen zeer waarschijnlijk
gezien zou hebben. Een erg pijnlijke misser dus.
Erger nog, ik had nu nog steeds snelheid 16 en lag op een kluitje
terwijl er een waaier van Romulanen linksonder me lag. De Romulanen waren
verdeeld in twee setjes van twee, met best wat afstand tussen de twee
stelletjes. Dat was in zoverre voordelig dat de onderste twee Romulanen zeer
waarschijnlijk weinig schade konden doen. Nadelig was de nabijheid van de
andere twee Haviken die nauwelijks te ontwijken waren en ongetwijfeld flink
zouden uitdelen.
Uiteraard waren Ion-motoren of verdere vertragingen zelfmoord
omwille van de Plasma Torpedo’s, dus ik besloot meteen om flink te versnellen
en toch te proberen mezelf langs de dichtstbijzijnde Romulanen te forceren. Dat
ik daarbij de eerste impulsen juist dichterbij zou geraken was onvermijdelijk.
Ik nam aan dat de vijand op één Klingon zou schieten om er zeker van te zijn
dat deze wrak zou gaan - hij lag te slecht om meer te
kunnen. Strategisch gezien ging ik verder naar het westen om de Romulaanse
sterbasis op te zoeken. Met een versnelling van 14 en een beweging van 4*25, 0,
0 en 4*-25 hoopte ik achter de vijand uit te komen. Het zou
tevens betekenen dat als de vijand linksom zou draaien hij misschien een tweede
Phaser zou ontberen op het moment dat ik dichtbij hem kwam.
Beurt 4
Een ongelooflijke meevaller! De Romulanen verdeelden hun vuur
alsnog over twee schepen en hebben beide relatief weinig beschadigd.
Coronalis-Kl werd met 27 interne treffers het hardst geraakt. Het lot viel mee:
slechts 3 kapotte generators, 29% interne schade, nog 52% sensoren en een
levensconsumptie van 30%. Ulpia Crudea werd ook door schild 3 geraakt. De 5
interne treffers leverden relatief zwaardere schade op, met 5% intern, een
levensconsumptie van 16%, 2 verloren generators en een defecte Normale Phaser.
Het zag er naar uit dat mijn plan gewerkt had en dat elke Havik slechts één
Phaser kon vuren. Dat was mooi, maar vanaf nu was het wel slecht nieuws
natuurlijk. Ik lag inderdaad achter de Romulanen, maar wel met alle Plasma Torpedo’s
tussen ons in. Dan waren er twee schepen die gereduceerd zouden schieten en
tegen de tijd dat ik omgedraaid was, had ik allang nieuwe schade geïncasseerd.
Het was maar de vraag of ik Plasma’s kon ontwijken als ik om ging draaien. Mijn
snelheid van 30 betekende tevens een grote draaicirkel en met de Romulanen op
afstand 18-20 achter me, werd het moeilijk. Op het forum was ik euforisch,
althans wel aan het begin. Pas later kreeg ik door dat mijn tactische situatie
me niet bijster veel opties overliet.
Mijn offensieve neigingen leken het even te winnen van het
realisme, want ik speelde met de optie om een tegenaanval te doen op de op
afstand 18 liggende vijand. Limassus, Ilipa Riposte en wellicht Ulpia Crudea
zouden kunnen omdraaien. Ik handelde bij deze optie vanuit de gedachte dat mijn
tegenstander weer op dezelfde schepen zou schieten als in de afgelopen beurt.
Limassus en Ilipa Riposte zouden dan zonder schilden kunnen schieten.
Gelukkig won het realisme het heel snel: de risico’s waren te
groot. Gezien de snelheid kon ik onmogelijk draaien voor de Romulanen weer
zouden vuren en het was überhaupt maar de vraag of ik in staat zou zijn om de
vijand in mijn voorschild te krijgen. Ik riskeerde erg veel. Een variant
waarbij ik de vloot opsplitste in een onbeschadigd duo dat om zou draaien en de
Romulanen bevechten en een beschadigd duo dat door zou zetten naar de
Romulaanse sterbasis bleek evenmin verstandig.
Uiteindelijk koos ik voor wat de veiligste optie leek, namelijk uit
de handen blijven van de Romulanen en onderwijl de
jacht op diens sterbasis uitvoeren. Ik berekende dat ik deze de volgende beurt
zou zien. Om zeker te zijn dat de Haviken me niet zouden storen bij mijn
sterbasisaanval en om ze weinig kans te geven om nu flink te scoren, versnelde
ik naar 38. Daarbij gaf ik wel vuurorders voor een breedzij op Grey Wolf-Ro om
de eerste punten te verkrijgen.
Overigens had mijn tegenstander zijn identiteit reeds
prijs gegeven door zijn scheepsnamen. De namen ontleend aan Imperial Star
Destroyers verraadden de aanwezigheid van Darth Vader. Hij was zo vriendelijk
om mij de coördinaten te sturen van zijn schepen aan het eind van beurt 3,
zodat ik kon bevestigen dat mijn eerste ingeving inderdaad een vroegtijdig
einde voor de Romulanen had kunnen zijn. Darth Vader had zijn schepen op -8,39,
-5,33, -1,28 en 5,23 gelegd. Hij kocht er niks voor:
in plaats van zich bezig te houden met “wat als” scenario’s verkoos hij zich bezig te houden met de huidige realiteit. Ach, ik
begrijp dat wel, maar als historicus kan ik mezelf er niet aan onttrekken!
Beurt 5
Rampspoed! Het was een goede keuze om Limassus niet te laten
omdraaien, want dan zou deze vrijwel zeker vernietigd zijn. De Romulanen hadden
wellicht een tegenstoot van dit schip voorzien, want zij vuurden er massaal op.
De eerste treffers werden nog door schild 3 opgevangen, maar uiteindelijk
werden er toch 52 interne treffers geslikt. Daarmee was de gevechtswaardigheid
van mijn vloot danig aan het slinken. Ik had nota bene nog 0 punten! De schade
viel trouwens ook tegen: nog maar 11 generators over, de sensors op 21% en de Lichte Phasers
waren defect.
Wellicht dat de Romulanen niet hadden verwacht dat ik zou
versnellen, of misschien had Darth Vader berekend dat hij sowieso
lock-on zou verliezen, want ik was erin geslaagd de Romulanen achter me te
laten. Natuurlijk waren ze als objecten nog zichtbaar, duidelijk in de
achtervolging. Doordat ik wel versnelde en de vijand me niet bijhield, gingen
mijn vuurorders verloren. De Grey Wolf-Ro kwam nooit binnen mijn afstandsorder
en tegen de tijd dat de tijdsorder afging, was het schip al buiten mijn bereik
en nota bene ook nog in het achterschild - niet dat die Lichte Phasers nog wat
hadden kunnen bereiken natuurlijk.
Maar het wordt nog erger! Ja, dit spel begon in hoog tempo mijn
slechtste spel ooit te worden…
Ik had inderdaad de sterbasis op de radar. Echter, deze lag wel
dichterbij dan ik had gehoopt. Op afstand 14 en 15 wel te verstaan. Limassus
had wegens de slechte sensoren geen radarcontact, dus ik moest het met 2,5
schepen rooien (Coronalis had nog steeds 52%
sensoren). Plan? Nu Limassus er het slechtst aan toe was, besloot ik deze op te
offeren. Het schip zou recht op de basis afvliegen (geen koerswijzigingen meer,
het schip lag al ongeveer op ramkoers) terwijl Coronalis en Ilipa Riposte eerst
een zigzagbeweging zouden doen. Ulpia Crudea lag net één AE verder weg dus deze
hoefde maar minimale koerscorrecties te ondergaan. Op dit moment in mijn
ontwikkeling als Sterren Oorlog officier begreep ik nog niet zo heel veel van
de sterbasisroutines en dat bleek uit de versnelling naar 44 die ik voor drie
van mijn schepen gepland had. Kennelijk wilde ik de basis bespringen en wrak
schieten alvorens deze tot schot zou komen - dat de basis meerdere vuurorders
op hetzelfde schip kon plaatsen en er toch twee kon uitkiezen, wist ik niet…
Beurt 6
Dit is beslist mijn slechtste spel ooit! Het was me gelukt om de
basis wrak te krijgen, maar niet zonder een stevig prijskaartje: de Limassus
was zonder kleerscheuren door de aanval gekomen, dus dat gedeelte van het plan
had niet gewerkt, maar de Ilipa Riposte had 65 treffers mogen slikken, waarvan
er 10 intern gingen en de Coronalis werd pas echt bruut hard geraakt. Dit
trotse schip slikte 101 treffers, maar omdat er geen energie beschikbaar was
geweest om te versterken, gingen er 56 treffers intern! Met nog 5 generators en
maximumsnelheid 8 was dit schip verloren. En dat was erg jammer, want het was
al een beurt of twee duidelijk dat de teamwinst verder buiten mijn bereik
glipte, zodat ik me meer en meer op een HIS richtte. Echter, de Coronalis had
met zijn afstandsorder 141 treffers op de basis gedaan en werd vervolgens (of
gelijktijdig, dat heb ik niet meer berekend) door de sterbasis gepakt. De 91
punten van Coronalis konden dus nooit meer ten goede komen van een HIS.
Gelukkig had Ilipa Riposte wel van zich doen spreken. Met 160 treffers werden
122 punten binnengehaald. Helaas scoorde Ulpia Crudea niets meer op de reeds wrakke basis, ondanks 151 treffers. De basis had
slechts 163 interne treffers nodig om stuk te gaan.
Ondertussen was mijn vloot erg westelijk geraakt,
ongeveer rond -85,76. Wat nu?
Coronalis was natuurlijk niet meer te redden; daar zouden de
Romulanen wel op toezien. Ik had nog twee schepen die relatief gevechtswaardig
waren en één die iets meer reparaties behoefde. Mijn
strategie voor de rest van het spel was duidelijk: een aanval op de
zuidwestelijke sterbasis stond nu als eerste op het programma, daarna zou ik
doorvliegen naar de zuidoostelijke basis. Dat zou genoeg moeten zijn voor een
HIS. Onderwijl zou ik steeds de Romulanen door hoge
snelheden en koerscorrecties van elke schotkans beroven. Ik had daar al
ervaring mee, want in sector 124 wist ik met deze strategie Eddie Butcher en
zijn broer Kikoman danig te frustreren.
Teamscore: 213
Beurt 7
Volgens plan was ik uit handen gebleven van Darth Vader. Door
snelheid vast te houden en een wijde bocht naar de uiteindelijke koers 155 te
nemen, waren Ilipa Riposte en Ulpia Crudea mooi bij elkaar geëindigd. Ik had
ervoor gekozen om de accu’s op te laden bij die twee. Limassus had een andere
beweging gemaakt omdat deze de energie ontbeerde om de snelheid te wijzigen.
Met snelheid 38 moest ik oppassen dat Limassus niet zou afscheiden van de
andere twee die 44 vlogen. De rit naar de zuidwestelijke sterbasis was ingezet.
Echter, het zat me niet lekker dat de Romulanen me bleven opjagen -
het beperkte mijn bewegingsvrijheid. Natuurlijk kon ik
met gemak van hun radar blijven, maar niet zonder mijn snelheid hoog te houden.
Mijn hoge snelheid was een handicap gebleken tijdens mijn
laatste sterbasisaanval en een herhaling van dat debacle wilde ik koste wat
kost vermijden. Mijn vloot raakte daarbij nog steeds westelijker:
ditmaal werd het coördinaat -112,60 gepasseerd! Ik stuurde Darth Vader een
bericht met de boodschap dat ik van plan was hem met EBS op te zadelen. Daarbij
verwees ik naar spel 124, waar hij getuige was geweest van mijn
vermijdingsdrang. Hij reageerde met een niet-aanvalsverdrag voor enkele
beurten. Dat kwam me bijzonder goed uit! Nu kon ik normalere snelheden aannemen
en meer uit mijn sensors halen. Natuurlijk kon ik niet verhinderen dat Darth
Vader Coronalis wrak zou schieten. Het viel me al mee dat Coronalis deze beurt
nog in leven was. Kennelijk had Darth geen lock-on gehad of had hij gehoopt mij
nog een beurtje onder de verhuller te kunnen naderen.
Met koers 155 vloog ik op mijn doel af. Het zou nog wel even duren,
want ik was ver afgedreven.
Beurt 8
Hmmm, ik dacht dat Coronalis ten dode opgeschreven was, maar Darth
Vader heeft zich kennelijk verslikt in het beestje. Door een flinke draai naar
koers 105 draaide Coronalis uit het voorschild van de Grey Wolf-Ro. Slechts één
Phaser knalde 17 treffers op mijn arme D.VII.
Desondanks was het einde in zicht: met nog twee generators zou de
levensconsumptie zijn werk doen. Darth had nog één beurt om punten te scoren.
De volgende beurt zou ik het zuidwestelijke kwadrant binnenvliegen.
Doordat ik de Romulanen niet langer vreesde, vertraagde ik Ilipa Riposte en
Ulpia Crudea naar 32, zodat zij in de buurt van Limassus bleven die nog steeds
niet de snelheid had om te vertragen.
Beurt 9
Eindelijk verruilde Coronalis het heden voor het verleden. Met 36
treffers claimde Darth Vader dit schip voordat de levensconsumptie dat kon
doen.
Volgende beurt hoopte ik de vijandelijke sterbasis te zien. Om de
sensoren meer reikwijdte te geven, vertraagde ik de schepen naar 30, behalve
Limassus natuurlijk.
Er kwam nog een herdraai, waardoor Limassus zowaar een generator
repareerde!
Beurt 10
Ilipa Riposte repareerde ook een generator - nog één en de
energievoorraad is weer perfect. De Haviken van Darth Vader waren nu in twee
paartjes op mijn radar te zien, als object uiteraard. Eén stel lag heel
dichtbij, het andere verderop. Wellicht bevatte het verafgelegen paar de Grey
Wolf-Ro die vanwege de jacht op Coronalis even afgescheiden was.
Zoals verwacht werd de sterbasis geïdentificeerd op afstand 33 en
34. Het bleek de Federale sterbasis te zijn. Dat kon ik net niet hebben… Op het
forum was bekend gemaakt dat Hrun met zijn Kzinti tegen Megabyte had gevochten
en na beurt 4 zijn “inspiratie” was verloren - en wat schepen wellicht? Het
laatste nieuws was dat Megabyte flink gescoord had op Hrun en op diens
sterbasis en dat hij zo dicht bij de doelscore zat dat als ik een aanval op de
Federale sterbasis zou doen, Megabyte misschien over de doelscore zou gaan.
Mijn vorige sterbasisaanval had Darth Vader ongeveer 100 punten opgeleverd.
Zoveel konden we Megabyte niet cadeau doen.
Met tegenzin gaf ik dit doel op. We waren verplicht om de jacht op
Megabyte op te voeren, dus een meer oostwaarts koers
was gewenst. Ik had geen kans op een vuurorder, maar Darth Vader liet wat
Plasma Torpedo’s los, voor de puntjes. Wel versterkte ik mijn zijschilden voor
het geval de sterbasis op me zou schieten.
Beurt 11
Nou die specifieke versterking was niet voor niets: 2 treffers op
schild 2, maar Megabyte’s teamscore werd er niet beter van! Er kwam nieuwe
informatie door: Megabyte zou onderweg zijn naar zijn sterbasis dus we moesten
onze ogen open houden. We konden hem elk moment tegenkomen. Het werd van
kritiek belang om wat aan Limassus te doen. ECM was steeds belangrijker geweest
en ik had nooit genoeg energie om tegelijk te repareren of te vertragen. Nu
moest ik dan maar de drie accu’s die ik had gebruiken om de snelheid te
stroomlijnen met die van de andere schepen. Anders riskeerde ik direct dat mijn
vloot gesplitst zou worden en dat zou niet goed zijn als ik voor de Photons van
Megabyte uitkwam. Bovendien had Limassus nooit sensoren kunnen repareren, zodat
deze met 56% al halfblind was. Om met snelheid 38 door te vliegen was niet
langer zinnig. Dat werkt alleen tegen sterbases die maximaal drie ECM
gebruiken.
Om de kans op onderschepping van Megabyte te vergroten, werd de
vloot met koers 45 richting het nulpunt gestuurd.
Beurt 12
Die Megabyte toch! Dit keer is zijn geluk onbeschrijfelijk! Twee
van zijn schepen, de Nazgul-Fe en Mordor-Fe waren inderdaad op weg naar zijn
sterbasis en zijn op de Romulanen gestuit…maar niet zoals dat normaal gebeurt.
De Federale schuiten lagen op zo’n korte afstand dat
de verhuller zinloos was. Het waren gratis punten voor Megabyte die relatief
weinig tegenvuur hoefde te vrezen. De Romulanen hadden wel het voordeel dat
Darth via triangulatie iets accurater de treffers kon bepalen, al maalde
Megabyte daar niet om - hij had geen triangulatie nodig om de Romulanen op hun
donder te geven zei hij. Vanwege deze onbeschrijflijke mazzelbeurt droeg
Megabyte de rest van het spel de bijnaam “Lucky Bastard”.
De ironie was dat Megabyte had gedacht met deze beweging lock-on te
krijgen op wat hij “stinkklingons op afstand
Tevens ontdekten we dat de andere vloothelft van Megabyte richting
mijn sterbasis vloog. Dat was wederom slecht nieuws, want het betekende dat hij
daarmee de doelscore wel in het zicht had. Plus nog de gratis punten op Darth
natuurlijk. Voor de kansen van Hrun gaven we allang niks meer, maar nieuwe
informatie over hem was wel relevant voor het verloop van de laatste beurten:
hij zou westwaarts gaan en richting de Federale basis trekken en in dat geval
hadden we een kans op onderschepping. Ik moest bepalen welke judaskeuze nu het
beste was: naar mijn eigen sterbasis terugvliegen en dan net op tijd aan te
komen om Megabyte het spel te zien winnen of zuidwaarts vliegen om nog te
proberen de Defenders van Hrun te onderscheppen. Ik koos het laatste; dat leek
me het leukste! Koers 45 werd met een bochtje omgezet naar 215, het zuidwesten.
Deze optie was met afstand de beste, want het bood tevens de kans om Federale
schepen die naar het noorden probeerden uit te wijken op te vangen.
Beurt 13
De keuze om de Kzinti te onderscheppen leek de juiste te zijn: twee
objecten verschenen op de rader op een afstand van iets meer dan 30, rond de
positie 8,-50 met een westelijke koers en snelheid 30.
Tevens verscheen het wrak van de Vengeance-Ro op de radar. Arme Darth! Hij had
zelf ook wat schade aangericht en vertelde me dat de Plasma Torpedo’s
gegarandeerd zouden inslaan op een door hem gekreupeld schip, maar dat hij
waarschijnlijk ook nog zou incasseren. Ik was benieuwd, maar gezien alle misère
die ik in dit spel beleefd had, wilde ik gewoon ongebreideld slachten. Net als
eerder in dit spel wist ik uit intuïtie waar de Kzinti heen zouden gaan.
Uiteraard stelde ik mijn orders erop vast. Ditmaal zou ik mijn eerste ingeving
volgen, al vertraagde ik nog wel naar 24 zodat ik mijn doel niet voorbij kon
schieten en de sensoren extra bereik kregen. Limassus kon nog
steeds niet genoeg energie besteden aan snelheidswijzigingen, dus deze is
anders gaan vliegen. Door de bocht van Limassus te vergroten en de snelheid
hetzelfde te houden, hoopte ik de Kzinti in te sluiten in een
miniatuurtangbeweging. Ik was ervan overtuigd dat ik Hrun stevig zou laten
schrikken!
Beurt 14
En als Megabyte de doelscore niet had overschreden deze beurt zou
Hrun pas echt geschrokken zijn. Ik had zijn beweging correct voorspeld en hem
omsingeld. Limassus lag op afstand 9 en
Het maakt ook niets meer uit, want doordat de doelscore
overschreden werd, kon Megabyte wederom de zege claimen, samen met Toranaga. Ik
wist al sinds het SpellenSpektakel dat laatstgenoemde met Megabyte speelde,
maar heb dat steeds geheim gehouden voor Darth Vader die ik natuurlijk niet van
mijn vertrouwelijke communicaties met Megabyte kon vertellen. Megabyte had het
me in vertrouwen verteld tijdens het laatste afscheid van dat weekend in een
duistere parkeergarage in een soort “You got the money? You got the
goods?”-moment. Je ziet dat soort scenes wel eens in misdaadfilms...
Ik had nog wel gelijk gekregen in die zin dat Megabyte zijn schepen
niet boven de 300 punten zou krijgen, maar ook daar koop ik niks meer voor. De
voorspelling van Darth dat hij de galactisch admiraal
nog kon onttronen als hij Nazgul-Fe en Mordor-Fe kon vernietigen bleek ook al
ongegrond. Ik wist natuurlijk dat Toranaga twee Federale schepen aanvoerde, en
dus dat Megabyte nooooooit zijn vloot zou splitsen met zijn twee hoogste
schepen bij elkaar, maar altijd één van hem en één van Toranaga bij elkaar zou
doen. Zelfs als Darth het galactisch admiraalsschip zou vernielen, kon Megabyte
direct weer promoveren op zijn groot admiraalsschip! En zo geschiedde ook, want
hoewel de wrak geschoten Nazgul-Fe een degradatie
betekende, promoveerde The Eye-Fe direct weer met 286 punten. Er was dus niets
veranderd al kon Darth wel claimen dat hij als eerste -en
voor een heel lange tijd als enige- een galactisch admiraalsschip had
vernietigd!
Achteraf bleken we de teamscore van Megabyte wel schromelijk overschat
te hebben. Ik had dus toch die Federale basis kunnen kraken en een HISje kunnen
wagen. Zeker nu Megabyte geen 300+ score bleek te hebben, zoals ik al had
verwacht. In een eerder stadium had ik berekend dat als ik mijn zaakjes goed
zou doen bij een sterbasis, ik de score van Ilipa Riposte van 122 naar 270-290
kon tillen en dan mee kon dingen naar een HIS. Zeker nu de Federatie
gedeeltelijk naar hun sterbasis terugkeerde - dat had een kans om punten te
scoren kunnen opleveren. Het heeft allemaal niet zo mogen zijn. Goed, aangezien
ik in sector 129 al enkele beurten wist dat ik zou gaan winnen, was ik
behoorlijk welwillend naar Darth Vader toe. Ik heb hem zelfs gezegd dat ik mijn
vloot in zijn dienst stel als een HIS buiten bereik bleek. Toen dat eenmaal een
gepasseerd station bleek, heb ik mijn best gedaan om hem bij te staan. De
toevallige ontmoeting met de Nazgul-Fe en Mordor-Fe gooide roet in het eten.
Voor mij betekende dit spel een beschamend dieptepunt met slechts
223 punten, wat een derde plaats opleverde. De doelscore van 886 werd met
slechts 3 punten overschreden en dat leverde een gewetensvraagje op: was het
beter geweest als het spel nog een beurt langer door was gegaan? Megabyte had
dan zeker een Supernova behaald terwijl ik dan Hrun een knauw had kunnen geven
- het bleef allemaal om het even hoor!
Van de twintig schepen en sterbases gingen er slechts acht wrak
(twee sterbases), wat voor mijn spellen wel een laagterecord is.
Epiloog
Ik kan maar één ding leren van dit spel: ga goed om met je eerste
ingeving! Die is toch vaak beter dan je denkt. In dit spel had ik tot twee keer
toe de vijand precies voorspeld, maar de eerste keer liet ik mezelf van de wijs brengen door teveel opties uit te tekenen en de
tweede keer voorkwam het einde van het spel dat ik mijn zet in punten kon
omzetten. Oh ja, sterbases bleven een nachtmerrie! Ik moet niet te snel vliegen
bij de aanval… De vuurorders van sterbases zijn zo opgezet dat een sterbasis
bespringen bijna onmogelijk is.
Ondanks dat Megabyte op het forum nog allerlei wijsheden achteraf
ging uitkramen, kon hij me niet overtuigen. Zijn stelling dat we gewoon tegen
elkaar hadden moeten doorvechten was niet houdbaar. Natuurlijk had Darth op me
kunnen blijven jagen, maar dat was hem nooit gelukt: met gemak vlieg ik zo hard
en toch nog redelijk onvoorspelbaar weg dat er nooit sprake kan zijn van
identificatie. Als de snelheden eenmaal tegen de 40 lopen, gaat dat
sensorbereik zo drastisch achteruit... Nee, het had Darth niets opgeleverd en
mij ook niet, want mijn aanval op de volgende sterbasis zou dan weer met te
hoge snelheid moeten gebeuren. Stel dat we wel echt met elkaar waren gaan
vechten, dan nog had geen van ons beiden er iets mee gewonnen: ik zou dan het
merendeel van mijn vloot kwijt zijn geraakt en Darth had wat schade
geïncasseerd, maar het zou héél lang geduurd hebben en tegen de tijd dat de
beslissig was gevallen, zou de Federatie reeds twee
sterbases en de Kzinti opgeruimd hebben. Ja, nuttig hoor...voor Megabyte!
Van Megabyte´s dreigement dat hij Darth Vader tot het einde der
tijden zou blijven herinneren aan zijn falen in deze sector is overigens niets
terechtgekomen – hij weet kennelijk zelf ook wel hoe het werkelijk zat. Ietwat
later ging de forumpraat ook nog over geluk en pech en wat je wel en niet kunt
afdwingen...ooit zal ik maar eens een artikeltje moeten besteden over dat
onderwerp want er heersen nog wel eens wat misvattingen over. Desalniettemin bracht het onderwerp geluk iedereen weer wat
dichter bij elkaar, zodat het forumfeestje op een positieve noot eindigde. Gek
genoeg heeft Toranaga zijn tot nog toe enige zege nooit op het forum te gelde
gemaakt. Hopelijk heeft hij het niet te druk.
Over druk gesproken: hoewel Megabyte een spelverslag beloofd had,
vermoed ik dat hij daar niet meer aan toe zal komen. Daarmee wordt mijn verslag
de enige accurate, betrouwbare en historisch correcte bron voor dit spel. En
het mijne is zo´n anderhalf jaar na afloop van het spel afgerond...ach, dat soort reconstructies zijn peuleschilletjes voor echte
Sterren Oorlog historici!
Tot zover mijn eerste poging met Klingons. Niet bepaald het succes
van FA 181 destijds...
Is getekend,
Kapitein Cleaver