SECTOR 119
Nadat ik, samen met Hasenfratz, sector 117 had veilig gesteld begaf ik me tijdens mijn R&R naar Het Roze Hondje. Ondanks dat het nog maar september was, begon het alweer vrij guur te worden buiten. Ik stapte Het Roze Hondje binnen en het was er behoorlijk druk. Ik reis meestal onopvallend als ik niet aan boord van m'n schip of op een officiele gelegenheid ben dus ik had m'n Viridiaanse cloack aangetrokken. Niemand herkende me, dus ook niemand ging van schrik aan de kant.
Ik was eigenlijk op zoek naar Kelso in de veronderstelling dat hij hier wel weer aan zijn stamtafel zou zitten. Kelso bracht het grootste deel van zijn tijd hier door dus groot was dan ook mijn verbazing dat ik hem hier niet aantrof. Ik zag wel een andere illustere verschijning die ik hier niet zo snel verwacht had. Ik stapte naar zijn tafel en vroeg: "Is deze plaats bezet?"
Hasenfratz keek op en zijn electronisch oog begon gelijk wild in- en uit te zoomen. Als een aangeboren impuls greep hij naar zijn phaser om dat te doen waar hij zich al jaren op voorbereid had. Net toen hij de trekker over wilde halen bedacht hij zich dat dit wel de man was met wie hij in sector 117 zo succesvol was geweest. Hun samenwerking was subliem, ongeevenaard en dodelijk geweest en ze hadden de andere rassen met grote overmacht laten zien dat er niet met de Federatie te spotten viel. Hasenfratz stak zijn phaser terug en zei: "Neem plaats... Voor deze ene keer."
"Bedankt," zei ik en ging zitten. "Wat voert jou hier?" vroeg ik.
"Och, ik wilde wel eens zien waarom jullie hier altijd naar toe gaan. Nu snap ik het. Drank op rekening."
"Precies!" antwoordde ik en ik bestelde wat te drinken. "En wat zijn jouw plannen voor de toekomst?" vroeg ik weer.
"Jou najagen tot in het oneindige natuurlijk," zei Hasenfratz kordaat.
Ik moest lachen en zei: "Ik zit er aan te denken een nieuwe job aan te nemen, dit keer bij de Kzinti."
Hasenfratz herinnerde zich zijn ervaringen met de Kzinti nog uit sector 111 en die waren niet zo best. Vandaar ook dat hij een vies gezicht trok.
"Mij is het nog niet gelukt om daar iets nuttigs te doen."
"Hehehe, weet ik," grijnsde ik en ik vervolgde: "Weet je nog dat ik Lord Voll zo in het stof heb doen happen in sector 114?"
"Ja," antwoorde Hasenfratz kortaf.
"Nou heeft hij zo'n beetje toen geroepen dat hij een soort van revange wilde. En dat wil ik hem wel geven. Hij heeft zich namelijk aangemeld bij de Romulaanse vloot."
"Ik zou liegen als ik je succes zou wensen," zei Hasenfratz sarcastisch, "maar ik zie niet in waarom je dat zou willen. Je maakt geen schijn van kans."
"Nou dat weet ik nog zo niet. Ik bedoel, je hoeft geen Romulanen te slachten om te winnen, als je begrijpt wat ik bedoel..."
"Je bedoelt dat je ze gewoon uit de weg gaat? Dapper hoor!" zei Hasenfratz op een toon die Megabyte zo goed kende van zijn aartsrivaal.
"Nou, dat zeg ik niet, maar mocht ik onverhoopt weten waar een ander ras zich ophoudt dan zou ik wellicht besluiten om die EERST aan te pakken," grijnsde ik.
"Typisch weer Megabyte, altijd de makkelijke doelen opzoeken," zei Hasenfratz weer.
"Makkelijk? Pff, als de Klingons of Feds worden bestuurd door mensen die er goed mee om kunnen gaan, en dat zijn er enkelen, dan kon het nog wel eens heel lastig worden. De Kzinti is het lichtst bewapend van alle schepen. Alleen de wendbaarheid is subliem die je dan ook wel nodig hebt om je gebrek aan vuurkracht te compenseren. Ik vind dat je hier absoluut niet van makkelijk kunt spreken, je moet het nog wel even doen! Maar goed, in handen van de juiste persoon..." en ik ging wat rechterop zitten.
Hasenfratz dacht even na. De Kzinti hadden een bedroevend laag winpercentage sinds sector 101. Slechts twee maal wisten ze de eindzege binnen te halen, een keer door Megabyte - en de gedachte daaraan deed bij hem zijn maagzuur oprispen - en laatst een keer in sector 115 door Vodkasov, maar daar was Megabyte dan ook weer bij betrokken.
"Nou ja, je hebt er ervaring mee, dus wie weet zou het kunnen lukken," zei Hasenfratz met tegenzin, "maar ik zou het niet erg vinden als je eens flink werd afgestraft."
"Ik had ook niet anders verwacht," grijnsde ik. Ik dronk mijn glas leeg en stond op. "Ik zie je nog wel een keer ergens in een volgende sector."
"Slechts enkele beurten..." zei Hasenfratz cryptisch met een zodanige sarcastische ondertoon dat ik wel kon raden wat hij bedoelde. Al met al was zijn lijfspreuk 'Most people only meet me once' maar dat kun je natuurlijk ook weer tweeerlei opvatten.
Ik verliet snel het Roze Hondje voordat Hasenfratz toch zou besluiten om zijn phaser op mij uit te testen en stapte in mijn shuttle, op weg naar het schip wat mij naar de Kzinti Hegemonie zou brengen.
In dit verhaal komt u de volgende personen tegen:
De held: Admiraal Megabyte
Het slachtoffer: Kapitein W.B. Kelso
De bijrol: Kapitein Skywise
De verliezer: Lord Voll
Vier Kzinti Defenders verlieten de Sterbasis onder mijn commando, met aan boord 1600 van de beste Kzintistrijders. Mijn reputatie was mij vooruitgesneld en met groot ontzag verwelkomde de bemanning mij. Wederszijds respect heerste aan boord van de vloot. Elke Kzin zou voor mij sterven en ik voor hen. Met volle overtuiging dat we zouden zegevieren vertrokken we richting centrum van sector 119.
Behalve Lord Voll had ik op dat moment nog geen idee wie de overige bevelhebbers zouden zijn. Ik schakelde dus mijn spionagenetwerk in om daarachter te komen. Na een tijdje kreeg ik antwoord. De Federatie werd dit keer gecommandeerd door Wild Bill Kelso. Dit verklaarde meteen zijn afwezigheid in Het Roze Hondje. Kelso stond erom bekend dat hij, voordat hij naar het slachtveld vertrok, de schepen altijd grondig inspecteerde en hier rustig een paar Aardse weken over kon doen. De Klingons werden bestuurd door niemand minder dan vriend en bloedbroeder Skywise. Dit is natuurlijk enigszins jammer aangezien ik ook wel weer eens een overwinning gun. Helaas zal ik al het mogelijke moeten doen om dat niet te laten gebeuren.
Want de boodschap die ik van het Kzinti Oppercommando had meegekregen was duidelijk: de sector veilig stellen, wat het ook zou kosten. Aangezien ik wel op de hoogte was van de straffen die de Kzinti op falen hadden gezet was ik dan ook zeer gemotiveerd.
De eerste dagen van onze reis zagen we niets op de radar verschijnen. Zou het kunnen dat de overige rassen gevlucht zijn toen ze hoorden dat ik in deze sector zou zitten? Lijkt me onwaarschijnlijk, mijn aanwezigheid roept meestal alleen maar meer fanatisme op bij de overige bevelhebbers. Ik besluit koers te zetten richting het derde kwadrant. Ondertussen verneem ik van Skywise, die lucht had gekregen dat ik in deze sector zou zitten, dat hij onderweg is naar het eerste kwadrant. Dat is mooi, dan zitten we elkaar niet in de weg. Natuurlijk zou hij eraan gaan als ik hem tegen kwam, maar nu hoefden we dat niet uit te proberen. Voor hetzelfde vloog ik nu recht in de phasers van Lord Voll maar je moet toch ergens beginnen.
Het bleef leeg op de radar en teneinde toch wat te doen te hebben werd er koers gezet naar de vermoedelijke positie van de Sterbasis in kwadrant 3. Deze kwam al snel in zicht. Ik wilde gebruik maken van het zeer nuttige feit dat de Kzinti even hard voor als achteruit schoten en zo de Sterbasis over 3 schilden aan te vallen. Helaas viel dit in het water omdat toch twee schepen door hetzelfde schild schoten i.p.v. elk op een aparte. Hierdoor liepen wij 50 hele belangrijke punten mis.
Ondertussen hoorde ik via de bekende informatiekanalen dat Skywise slaags was geraakt met Lord Voll en het er niet zo goed vanaf bracht. Hij was al 1 schip kwijt zonder gescoord te hebben. Hij vertelde me ook dat er iemand bij zijn Sterbasis aan het huishouden was maar dat het tot nu toe bij speldenprikken was gebleven. Dit klinkt als Kelso. Niet zozeer omdat hij na Skywise en Lord Voll als enige nog is overgebleven als mogelijkheid, maar vanwege de taktiek om op zijn gemakkie een Sterbasis pletten, denken dat ie alle tijd heeft. Nou dan zal ik hem eens laten zien dat dat niet zo is. Ik spoed mij met koers 0 richting kwadrant 2.
Eerst zagen we 1 objekt met zeer lage snelheid. Mijn vermoeden is dat Kelso op grote afstand stil ligt om de Sterbasis elke twee dagen met photons te bestoken. Helaas zal hij nu ook wel mij zien en ik verwacht dat hij nu wel snel weg zal vliegen. Ik heb geen andere keus dan met een snelheid van 30 door te vliegen, anders zien we straks niets.
Okee hier was ik al bang voor: Kelso heeft zich toch omgedraaid en ligt op afstand 7 tot 12 in mijn voorschild en ik in de zijne. Helaas heb ik de vloot niet goed in formatie zodat de Monster voorop ligt met daarachter de Megablast en op afstand 11 en 12 de Master en mijn machtige vlaggeschip Maniac. Kelso ligt wel goed in formatie dus dat worden rake klappen over en weer waarbij Kelso toch wel in het voordeel is. Het voordeel voor mij in deze situatie is dat Kelso maar snelheid 6 vliegt en dat hij, door mijn onsamenhangende formatie, waarschijnlijk toch niet de verleiding kan weerstaan om op de voorste twee schepen te schieten. Ik besluit de gok te nemen om van de achterste twee schepen de schilden neer te laten. Drie schepen gaan schieten op de Repulse-Fe met phasers en photon torpedo's en de Master gaat met schilden neer de Retribution-Fe te grazen nemen. Tevens gaan ook alle raketten op dit schip af. Kelso zal moeten kiezen: versnellen ten koste van specifieke versterking of zo langzaam blijven vliegen en de raketten voor lief nemen, alhoewel ik niet denk dat hij ze kan ontwijken. Ik denk dan ook dat hij voor het eerste alternatief kiest, wat het voor mij makkelijker maakt om intern te scoren.
Ik geef de orders en met een enorm gebulder vuren de phasers over en weer en slaan overal photon torpedo's in. Aan boord van de Megablast laten veel Kzintistrijders het leven omdat Kelso het meeste vuur op dit schip concentreerde. Slechts enkelen overleefden de 85% interne schade die Kelso het schip toebracht maar dapper als ze waren, weken ze niet van hun plaats. Kzinti sterven liever dan dat ze de schande van verslagen worden moeten dragen en zullen altijd tot de laatste man - of liever gezegd kat - vechten. De Monster krijgt ook een behoorlijke klap, maar alles kan ternauwernood worden opgevangen op het voorste schild wat gelijk niet meer aanwezig is.
Maar wij doen Kelso veel meer schade toe, ondanks zijn superieure vuurkracht. De gecombineerde treffers van de Megablast, Monster en Maniac - in totaal 176 treffers verdeeld over twee schilden - zetten Kelso's Repulse-Fe op de bijna-wrak status, terwijl het vuur van de Master, 78 treffers, en alle raketten, 70 treffers, bijna een eind maken aan de Retribution-Fe. Nog geen confirmed kills maar dat is bij ons ook nog niet. Teamscore is 537 en Kelso ligt op afstand 20 voor mij. Helaas zie ik hem maar met 1 schip, de voorschild missende Monster. Dit komt omdat twee schepen snelheid 40 vliegen en van de Megablast de meeste sensors zijn vernietigd.
"Kelso roept ons op, Admiraal," zei de verbindingsofficier tegen mij.
"Op het scherm!" riep ik en plots verscheen het harige gezicht van mijn tegenstander in levensgroot formaat voor me. Ik kan het me inbeelden maar het leek alsof zijn baard ietwat verschroeid was. Op de achtergrond zag ik rokende computers en panelen, dus hij zal nog aan boord zitten van een van de beschadigde schepen.
"Hoe doe je dat nou toch steeds Megabyte?" vroeg Kelso geirriteerd.
"Gewoon gokken dat jij NIET op de achterste schepen zou schieten mijn waarde confrator," antwoordde ik.
"Ik dacht, dat zal hij tegen mij nooit doen, de schilden uitlaten," zei Kelso met een verslagen blik.
"Ik dacht al dat jij dat zou denken," zei ik weer en zette het scherm weer uit.
Ik moet dus vertragen en besluit om ongeveer op deze plek te blijven zitten. De Monster schiet de phasers af op de Repulse-Fe - 7 treffers maar niet wrak - en zijn raket op de Retribution-Fe, 20 treffers waardoor deze het loodje legt. Teamscore 564 en Kelso ligt wederom dicht bij me in de buurt, varierend van 12 tot 18 AE. Ik heb wel de Megablast stil moeten leggen vanwege energiegebrek (nog 4 generators) dus die zal deze keer wel het slachtoffer worden van Kelso's wraak. Kelso zelf vuurde natuurlijk terug maar deed dit later dan tijd 1 zodat hij niet door mijn kapotte voorschild, maar een vol opgericht schild 4 schoot. Alle treffers - 33 in totaal - konden worden opgevangen.
"Concentreer het vuur van de Master en Maniac op de Renown-Fe en schiet met de Monster eindelijk eens die Repulse-Fe weg!" commandeerde ik en zo geschiedde. De Repulse-Fe legde het loodje en 89 treffers zetten de Renown-Fe op 63% intern en bezorgen hem zo een maximum snelheid van 16. Kelso verdeelde zijn vuur over twee van mijn schepen waarbij de Monster op 40% intern komt, maar deze zit nu op veilige afstand van Kelso zodat ik eerst weer even kan regroepperen. Ik had de Monster namelijk richting de Repulse-Fe gestuurd en dit was een beetje uit koers met de rest van de vloot. Kelso laat weer de Megablast links liggen waardoor ik ook nog mijn laatste raket kan afschieten. Teamscore is 674. Uit een scan van Kelso zie ik dat hij slechts 240 punten heeft. Arme Kelso.
Omdat er nog 4 raketten onderweg zijn naar de Renown-Fe besloot ik om nu ons vuur te concentreren op het laatste onbeschadigde schip van Kelso, de Reliant-Fe. En laat Kelso daar nou net de schilden niet van activeren. 78 treffers gaan intern en zorgen ervoor dat Kelso nu praktisch uitgeschakeld is want alle raketten slaan nog in op de Renown-Fe en doen 80 treffers waardoor dit schip ook wrak is.
Ik zie een escape pod vanaf de Reliant-Fe vertrekken en roep deze op. Op het scherm verschijnt wederom het verschroeide gezicht van Kelso die in paniek probeert de juiste knoppen en hendels te vinden.
"Wel je schildjes aanzetten Kelso," zei ik sarcastisch.
"Ik dacht dat je alles op de Renown-Fe zou vuren en deze zo zou afmaken," zei Kelso verbouwereerd.
"Natuurlijk dacht je dat, maar had je die 4 raketten niet gezien die achter je aan kwamen? Dat waren geen vuurpijlen dude."
"Jawel, maar ik ging er niet vanuit dat die doel zouden treffen of dat je erop zou gokken dat ze in zouden slaan en je dus het werk met je phasers zou afmaken," legde Kelso uit.
"Je zou nu toch beter moeten weten dat ik toch nooit doe wat jij verwacht," en ik zette het scherm weer uit en liet Kelso alleen met z'n shuttle. Hmm, die moet ik de volgende keer toch maar eens helpen met het besturen van een vloot. Wellicht een volgende sector maar samen vliegen.
Teamscore is nu 830. Rest ons dus alleen nog om het laatste schip van Kelso de genadeklap te geven wat niet zo moeilijk zal zijn omdat deze op afstand 3 van de Monster ligt. En hoewel deze voor 47% beschadigd is zal ik daarmee toch genoeg treffers kunnen halen om de Reliant-Fe uit te schakelen. Natuurlijk zullen de Master en Maniac ook nog voor de zekerheid schieten maar deze liggen op afstand 22 dus die moeten eerst nog wat dichterbij komen.
Met een enorme knal spat de Reliant-Fe uitelkaar na 64 treffers te hebben moeten slikken. De Monster, die de schilden niet geactiveerd had, ontving er 26 terug wat hem nog steeds in leven liet. De treffers van de overige schepen waren niet meer nodig. En de Megablast heeft de strijd ook overleefd ondanks de zware schade. Geen enkel wrak, daar zal het Kzinti Oppercommando tevreden mee zijn.
"De strijd is gestreden," meldt mijn communicatie-officier mij, "met 877 punten zijn we over de vastgestelde target van 836 heen."
Het Kzinti Oppercommando benoemt mij postuum tot Groot Admiraal met Gouden Zon en tevens krijg ik de eretitel Verdediger der Kzinti Hegemonie toegekend. Dat dit een hele eer is bewijst het feit dat deze titel zelden aan buitenaardsen - niet-Kzinti dus - wordt toegekend.
Na een maand van feesten op Kzin Prime besluit ik mijn diensten elders te gaan aanbieden. Al met al is het nu nog maar een kleine stap naar het allerhoogste in Sterren Oorlog: Galactisch Admiraal. En niemand die mij in de weg staat en niemand die mij wat doet. En zo hoort het.
Was getekend,
Groot Admiraal Megabyte,
Onderscheiden met de Gouden Zon.