Ergens in het centrum van de Melkweg nabij het Center Black Hole is er………….LICHT IN DE DUISTERNIS

Stardate 103999.0

Na te hebben genoten van een welverdiende periode van rust en veel tijd te hebben gestoken in het ontraadselen van vele wonderen die onze Melkweg rijk is zat Vodkasov in zijn ultramoderne science-cruiser onder het genot van een cappuccino te mijmeren over wat ondertussen wel leek een vorig leven. Een leven dat voornamelijk bestond uit het uitvechten van ruimteslagen met diverse op macht beluste individuen en groeperingen. Enkele namen welden spontaan in hem op; The Dream Team, de Fighter Command Group, The Green Team, Toetanchamon, Wild Bill Kelso, Hasenfratz…………….bij die laatste naam bekroop hem een vreemd gevoel….dat ruw verstoord werd door het gegil van het alarm dat plotseling door de centrale schalde.

De drukabsorbeerders moesten tot het uiterste gaan om de bemanning in de stoelen te houden, gelukkig had iedereen een stoel, dit in tegenstelling tot de vele andere schepen die her en der het universum doorkruisten. “Anomalie recht vooruit, uitwijkkoers berekend en ingezet.” De stem van de boordcomputer bracht iedereen weer enigszins bij de positieven. Het volgende bericht echter deed de haren ter berge rijzen: “Anomalie past zich aan onze koers aan, nieuwe berekeningen volgen.”

“What the Hell! ” schold Vodkasov, “schilden omhoog, maximale energie naar motoren, voor- en zijschilden, wapens klaar voor gebruik!….” Dat laatste bewees maar weer eens hoe moeilijk je eenmaal ingesleten routines weer kwijtraakte. Reeds meer dan 10 jaar heerste er vrede in de Melkweg en de enige wapens aan boord waren een paar desintegratoren voor wetenschappelijk werk plus een photontorpedo lanceerinstallatie om eventuele piraten van het lijf te houden.

De crew keek Vodkasov dan ook vreemd aan, maar zij wisten dan ook weinig of niets van zijn roemrijke verleden als oorlogsveteraan waarbij hij twee maal de hoogste rang had bezeten die er bestond, namelijk Galactisch Admiraal. Met weemoed flitsten zijn gedachten terug naar zijn oude crew, die weliswaar ruw in omgang waren maar tevens beschikten over uitstekende reflexen en een bijzonder overlevingsinstinct. “Captain, we kunnen de anomalie niet ontwijken!” Er klonk enige mate van paniek door in de stem van de jonge navigator, een beetje maar, niet veel, wat gezien de ernst van de situatie toch wel hoop verschafte voor de toekomst………zo die er nog was.

“2 minuten tot impact!” blerde de scheepscomputer, die plotseling overstemd werd door een luid honend gelach dat de centrale vulde. Toen Vodkasov zijn stoel omdraaide en daarbij nu ook zag waar zijn cappuccino was terechtgekomen, namelijk over de kleding van zijn communicatieofficier, wat nu wit met bruine vlekken was in plaats van de smetteloos witte nauw omsluitende catsuit wat ze normaliter droeg, viel zijn oog op een gestalte die 5 seconden geleden nog niet aan boord was. Sterker nog, die oude reflexen in Vodkasov naar boven bracht, en zijn hand schoot naar zijn holster, want ondanks de tijd van vrede had hij nooit afscheid kunnen nemen van zijn geliefde multi-blaster. Een vreemde kracht hield zijn hand tegen nog voordat hij zijn wapen maar had kunnen bereiken. Woedend schoten zijn ogen naar de gestalte die hij al zoveel jaren niet meer had gezien. “Apocalyps” siste Vodkasov tussen zijn tanden, zijn woede nauwelijks nog onder controle, “Wat doe jij hier aan boord van mijn ruimteschip!?”

Iets klopte er niet, no way kon een voormalig Dream Team-lid zo machtig zijn geworden dat hij zich ongemerkt aan boord van zijn goed beveiligde schip zou kunnen begeven. Tevens leek het hem bijzonder onwaarschijnlijk deze daarbij ook nog eens controle zou kunnen uitoefenen over zo’n onverklaarbare anomalie want dat er een relatie tussen de twee verschijningen bestond leek hem wel duidelijk.

“Apocalyps?”, herhaalde de verschijning, “nee, die mocht willen dat ie zo machtig was als ik” zei de gestalte en met elk woord veranderde zijn uiterlijk in een ander, voor Vodkasov o zo bekend persoon, uit zijn verleden. Flitsend schoten beelden voorbij van Megabyte, D.Anger, Hasenfratz, en vele andere roemruchte strijders van vroeger tijden. “Nee Vodkasov, jij kunt niet begrijpen wie of wat ik ben; noem mij maar Q…………en ik verveel mij.”

Niet begrijpend staarde Vodkasov Q aan, die ondertussen wederom de gestalte van Apocalyps had aangenomen: ”Jij verveelt je? En daar kom je mij mee lastig vallen? Spoor je soms niet of zo….?” De bemanning hield de adem in, daar het hun niet raadzaam leek de raadselachtige verschijning uit te dagen. “Luister jij onbenullig nederig wormpje van een uitgerangeerde oorlogsheld, ik doe je een eenmalig voorstel.” Deze woorden van Q klapten er hard in bij Vodkasov en onwillekeurig spande hij z’n spieren. De volgende woorden echter lieten hem totaal verbluft achterover in zijn stoel vallen. “Ik, Q, ben deze jarenlange vrede nu meer dan zat, er gebeurt niets meer in deze galaxy, oorlogsveteranen van vroeger zijn nu brave wetenschappers geworden, of rentenieren op Risa, of kwijnen weg in een of andere cel voor het wederom slopen van een planetair café, of zetten zich zelfs in voor het behoud van de duurzame galactische vrede….en toch voelde ik de onrust bij een aantal van jullie. Gelukkig maar, anders had ik jullie misschien moeten dwingen…….opnieuw de wapens op te nemen!”

“Waaat!!” stootte Vodkasov uit. “Jazeker” antwoordde Q, “Je hebt me goed gehoord. Om weer eens wat te beleven en af te rekenen met mijn verveling heb ik uit de lange rij bekende en minder bekende officieren uit de betere, actievere tijden van deze galaxy, een aantal roemruchte figuren gekozen om hen uit hun sleur te bevrijden en natuurlijk om mij te vermaken.”

“Waarom zou ik meewerken aan jouw pleziertjes, Q?” antwoordde Vodkasov, volledig bij zinnen nu. “Je zou de redding van deze Melkweg kunnen zijn, Vodkasov, jij en de anderen, want als jullie niet meewerken zal dit het einde van jullie Melkweg betekenen. Een galaxy waar weinig in gebeurt is vrij zinloos en heeft dus als zodanig geen bestaansrecht meer. Ik zal dan ook genoodzaakt zijn deze galaxy te vernietigen en uit de chaos ervan een nieuwe op te bouwen…” Q’s ogen bliksemden bij deze laatste zin en de haren van de bemanning prikkelden van de statische elektriciteit.

“Zelfs jij Q, bent zo machtig niet dat je dat voor elkaar krijgt” antwoordde Vodkasov, die meteen spijt kreeg van zijn opmerking toen met een vingerknip van Q drie nabije sterren in een supernova veranderden. “Daag mij niet nog eens uit mijzelf te bewijzen, armzalige mens!!” donderde de stem van Q in de vorm van Apocalyps door de centrale van het schip. “Luister goed nu, ik zal jullie naar een parallel universum brengen waar de tijd 10 jaar achterloopt met hier zodat de tijdlijnen in dit universum niet verbroken worden, en daar zullen jullie met hetzelfde materieel strijden als vroeger. Na verloop van tijd, als ik me genoeg heb geamuseerd heb, zullen jullie wederom naar dit continuum getransporteerd worden en zal er voor jullie geen verlies van tijd zijn geweest. Jullie zullen dan genoeg getraind zijn voor de volgende verrassing die ik voor de Melkweg heb…… Oja, voor ik het vergeet…” en een duivelse glimlach speelde rond zijn lippen, “jullie zullen allen weer beginnen als 1^e Officier.” Met een flits verdween Q, Vodkasov in shock achterlatend. Op hetzelfde moment werd het schip opgeslokt door de anomalie en na een ruwe tocht door een soortement van een wormhole werd het nabij een kleine planeet weer uitgespuwd. Daar zaten ze dan, Vodkasov en zijn science-crew, en op Vodkasov na (één van de 4 dragers ooit (!) van de hoogste galactische militaire onderscheiding, de Gouden Zon), niemand in het bezit van enige militaire kennis, laat staan oorlogservaring, aan boord van dit puur voor wetenschappelijke doeleinden gebouwde schip………..

CAPTAIN’S LOG V.VODKASOV a/b HIDDEN MENACE-RO

Stardate 104000.0

“Kapitein”, meldde de peilofficier zich, “op een afstand van 20AE bevinden zich 4 oude Romulan Hawks roerloos in de ruimte…..”. “Toch aardig van de Q”, dacht ik. Dat scheelt een hoop hoofdbrekens hoe aan gevechtsschepen te komen hier in dit parallel universum. Ik sprak nu de gehele bemanning toe, die het hele gebeuren in de centrale hadden kunnen volgen via de minicom en vertelde ze dat de totale crew verdeeld zou worden over de vier ouderwets ogende Romulan Hawks. Tevens deelde ik mede dat een ieder verplicht was een hypno-scholingscursus gevechtshandelingen te volgen en binnen “no time” paraat te zijn.

De astronomieafdeling had intussen ontdekt dat we ons in sector 104 bevonden, wat betrekkelijk eenvoudig was geweest nadat alle instrumenten met een verschil van 10 jaar waren gekalibreerd. Een uur later werd er, nadat we ons de verouderde techniek van de Romulaanse schepen vertrouwd hadden gemaakt, koers gezet naar het midden van sector 104 en begon de spanning te stijgen....wij zouden niet alleen zijn........ “Dit gevoel” dacht ik bij mezelf, “heb ik veel te lang moeten missen.........

Stardate 104000.1:

De communicatieofficier slaat alarm: Een ingekomen bericht dat inslaat als een bom! Het bericht is afkomstig van Hasenfratz die, “of all people”, ook hierheen is getransporteerd en wederom bekroop me dat onbestemde gevoel. Erg sportief van hem om een ieder succes te wensen hier in den vreemde, en erg dom van hem te denken dat hij deze slag wel eens even zou gaan winnen. Wijsheid komt normaal gesproken met de jaren maar blijkbaar was 10 jaar niet genoeg om hem daarvan ook maar iets te gunnen.......arme Hasenfratz. Tevens is het lot hem niet erg gunstig gezind daar zijn bericht tevens melding maakt van het feit dat hij 4 Federatieschepen onder zijn commando heeft.

Niet dat ik mij op erg bekend terrein trouwens. Sinds mijn kidnapping van 4 Romulan Hawks in sector 167 samen met D.Anger heb ik nooit meer deze slecht bewapende schepen gevlogen. Nooit eerder ook trouwens......aaaahhh, sweet memories, wat een prachtoverwinning was dat! Tevens weet de communicatieafdeling door het afluisteren, dan wel onderscheppen van diverse longdistance impulsen te achterhalen dat mijn voormalige gevechtsbroeder D.Anger ook door Q “uitgenodigd” is en het bevel voert over 4 Kzinti-Defenders. Mos Eisley blijkt de vlootverzameling in sector 104 te completeren met 4 Klingonschepen.

Nu slaat de peilafdeling alarm, nog wel van mijn commandoschip, de Hidden Menace-Ro: Object gesignaleerd, afstand 48 AE met een koers van 31º en een geschatte snelheid van 24...... Onze koers wordt verlegd en de verhuller ingeschakeld, ECM op maximum capaciteit. Mijn crew begint al aardig de smaak te pakken te krijgen!

Stardate 104000.2:

ROOD ALARM!!! Vier schepen geïdentificeerd en wel de Iris-Fe, Leipzig-Fe, Natori-Fe en de Langsdorff-Fe.....en ze komen min of meer recht op ons af. Afstand 20-23 AE, koers 0º en een snelheid van tussen de 15 en 21... Aangezien mijn schepen koers 171º vliegen met een snelheid van 20, besluit ik schuin voorlangs de Feds te kruisen met op het laatst een scherpe bocht naar links voor het geval Hasenfratz besluit op de noodrem te trappen en z’n impuls motoren in te schakelen.....(je weet maar nooit met hem). Halverwege worden de wapens afgevuurd en uiteraard de plasmatorpedo’s onmiddellijk.

Stardate 104000.3:

De Dark Shadow-Ro en de Sneak Attack-Ro hebben beide op de Langsdorff-Fe geschoten en gezamenlijk 120 treffers geplaatst op en door schild 4, waarvan 86 treffers intern. Helaas was ie nu buiten sensorbereik en leverde de scan geen enkele informatie op. Hooguit was af te leiden uit het spoor van brokstukken dat hij achterliet dat de schade aanzienlijk moest zijn. Hopelijk zouden de plasma’s het schip nog inhalen.

Verder schoten de Cloaked Force-Ro en mijn commandoschip, de Hidden Menace-Ro samen 114 treffers op en door schild 2 van de Leipzig-Fe, waarvan 78 intern. Het resultaat van de scan was zeer bemoedigend: 16 kapotte generators, 2 phasers defect en een sensorbereik van maar 27AE (54%). Twee plasma torpedo’s zijn nog onderweg. In ieder geval is hieruit af te leiden dat de Langsdorff-Fe er niet beter aan toe kan zijn.

De Leipzig-Fe bevindt zich nu op een afstand van tussen de 7 en 10 AE en de Iris-Fe tussen de 10 en 12 AE. Deze 2 schepen zullen het volgende doelwit zijn daar de Natori-Fe te ver weg is en de Langsdorff-Fe achter zijn eigen brokstukken verscholen is, en daardoor alleen maar als object waar te nemen valt. Teamscore 194 punten en dat is voorwaar geen slecht begin.....

Stardate 104000.4:

De bemanning begint langzamerhand ook de smaak te pakken te krijgen, en hebben zelfs een aantal kisten Romulaans bier opgedoken. De stemming stijgt......en de efficiency neemt duidelijk toe. Helaas geen fles Vodka aan boord te vinden, dat zal na dit gevecht toch echt geregeld moeten worden. De laatste gegevens komen binnen maar voor deze geanalyseerd kunnen worden rammelt een schokgolf mijn schepen behoorlijk door elkaar. Vlakbij ons is de Leipzig-Fe gaan schitteren als een Nova, de Dark Shadow-Ro heeft hem het genadeschot gegeven. Het totale aantal treffers bedroeg op de Leipzig-Fe alleen al 147 dit uur, een overkill van 36, helaas. De Iris-Fe kreeg er in totaal 117 om z’n oren en vliegt nog maar met een snelheid van 8. Ze heeft nog 4 generators, een interne schade van 92% en een kritieke schade van 77%. Nog maar 1 wapen functioneert.

Ook mijn schepen hebben nu treffers ontvangen en aangezien alle schilden neer waren kwamen alle treffers intern. Het merendeel kreeg de Cloaked Force-Ro te verwerken en die zit nu op 42% interne schade. Dit leverde Hasenfratz in totaal 90 punten op. Mijn Teamscore is nu 413. De Natori-Fe vliegt op impulsmotoren en die kan niet meer wegkomen nu. Niet echt een briljante move van Hasenfratz dus. De vuurleidingofficier verheugt zich nu al; een prachtig doelwit!

De communicatiespecialist meldt de binnenkomst van een nieuw bericht van Hasenfratz; -Ik had hem goed te pakken gehad, hij had gegokt en in dit geval verloren-....... tsjaaa, dat kan je wel zeggen......

Stardate 104000.5:

“Ouch!!!”, mijn commandostoel lijkt wel een schommelstoel, alles beweegt, los liggende objecten zeilen door de centrale en diverse apparaten zijn haast niet zichtbaar door de rookwolken die eruit komen. We blijken van 3 kanten te zijn beschoten. Op zich zou dat een lachertje zijn geweest, ware het niet dat onze schilden neer waren. hierdoor zijn alle door de Feds geplaatste treffers (wel 30 stuks) intern gegaan.....enfin, eens kijken hoe de noodreparatiesystemen functioneren. We zitten nu op zo’n 24% interne schade en de verhuller is defect. Nu ja, die gebruikten we toch al niet.......Zelf heeft de Hidden Menace-Ro 48 treffers uitgedeeld en samen met de andere schepen de Natori-Fe flink om de oren geslagen: 122 treffers, waarvan 92 intern. 12 generators heeft dit aanstaande wrak nog en 2 defecte phasers. Beide photontorpedo’s schijnen ook nog te functioneren. Mijn 2 plasmatorpedo’s zijn ingeslagen op de Langsdorfff-Fe, plus 41 phasertreffers intern. deze heeft nu nog 6 generators over. Tsja, moet je je schip ook maar niet vernoemen naar een voormalig WO-2 kapitein, die zijn eigen schip liet zinken...in de Rio Grande.

Stardate 104000.6:

“Yesss...!!!” Met de Hidden Menace-Ro 2 (!) schepen in één keer vernietigd!!! De Iris-Fe en de Langsdorff-Fe zijn nu beide prachtige atomaire wolken, en de Natori-Fe heeft een snelheidsbeperking van 8. Teamscore 713, waarvan er 233 voor rekening van de Hidden Menace-Ro komen. De peilafdeling tovert ons echter nog iets nieuws tevoorschijn op ’t panoramascherm: De Dark One-Kz is wrak en de Traboro-Kl probeert er met de staart tussen de benen vandoor te gaan. Gezien het spoor dat ie nalaat en z’n matige snelheid is ie behoorlijk aangeslagen. Blijkbaar hebben de Kzinti en de Klingons behoorlijk mot met elkaar gehad. Besloten wordt een einde te maken aan Hasenfratz’ lijdensweg en zijn laatste schip rijp te maken voor het ruimtekerkhof. Deze taak zal de Hidden Menace-Ro op zich nemen, de andere 3 schepen zullen onder de verhuller gaan, en zich voorbereiden op wat komen gaat....

Stardate 104000.7:

Een prachtig vuurwerk verlicht de schermen; het laatste Federatieschip is ontbonden in atomen Hasenfratz’ score zal blijven steken op een zeer magere 179 totaal, tegen de mijne op dit moment 764.....er zijn blijkbaar dingen die ook na 10 jaar nog niet veranderen. ;-) De score van de Hidden Menace-Ro is nu 284 en dat is lang niet gek voor een Rommie met z’n beperkte wapenarsenaal. De sensors geven aan dat er met hoge snelheid een shuttle ontsnapt uit de uitdijende wolk van wrakstukken. Dat moet Hasenfratz persoonlijk wel zijn. Gewoon niet kapot te krijgen.....

De Traboro-Kl vliegt nu nog maar met een snelheid van 8 en heeft een raket in z’n achterschild, dat defect is. Hij staat op 89% interne schade en heeft nog 4 generators plus 1 volle accu. 2 wapens functioneren nog. Tevens zijn er 2 Kzinti opgedoken: De After Forever-Kz en de Him-Kz. Wederom slaagt de communicatieofficier erin belangrijke berichten te onderscheppen, deze keer van de Klingon High Command! De letterlijke tekst is als volgt:

Hij die de incapabele lafaard Mos Eisley weet te arresteren wacht een grootse beloning

(vert: Hij die de incapabele lafaard Mos Eisley weet te arresteren wacht een grootse beloning)

Een nadere verklaring volgt uit een bericht van de Kzinti:

De 2 overgebleven Klingonschepen , een vrijwel intact en een half beschadigd , trekken zich uit deze sector terug en vluchten als ratten

(vert: De 2 overgebleven Klingonschepen, een vrijwel intact en een half beschadigd, trekken zich uit deze sector terug en vluchten als ratten)

Twee Klingons, op de vlucht voor twee Kzinti....wat zou D.Anger hebben uitgespookt dat Mos Eisley zo bang voor hem geworden is?????? Niet te geloven, Klingons, met hun vuurkracht, die op de vlucht slaan.....het lijkt wel de wereld op z’n kop.....tsjaa, dan blijft er nog maar één ding over: De twee resterende Kzinti in de pan hakken. De vuurorders worden gegeven en de kans is nul dat de Him-Kz het volgende uur nog als vliegwaardig object zal bestaan. Afstand is namelijk 19 AE en de defensieve hoek tussen de 0º en de –20º. Zijn koers is 135º en de mijne 126º. Zal hij bij de Traboro-Kl willen komen dan moet ie of rechtsom of helemaal linksom draaien. Gezien de commandant D.Anger is wordt met beide mogelijkheden rekening gehouden (een kat in het nauw....etc).

Stardate 104000.8:

FUCKING SHIT!!!! Aaarrgghhh.....daar liep iets helemaal fout! Verwarring tussen de diverse scheepscommandanten zorgt ervoor dat alle 4 de schepen vuurden op de Him-Kz, die daardoor met een megaoverkill van 97 treffers het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. dat, plus het feit dat mijn schip geraakt werd door 68 treffers, waarvan 38 intern, waardoor het nu niet meer alleen in mijn centrale een chaotische puinhoop is, is nog niet eens het ergste. Wat wèl erg is, is dat de onbeschadigde After Forever-Kz op afstand 2 in mijn achterschild (!!!) ligt!......WAT ER DUS NIET MEER IS!!!!!!! Een geluk bij een ongeluk (zeg maar rustig ramp) is dat ik bij hem in zijn zijschild lig. Er is dus een goede kans op overleven. nog een bijkomend probleem is trouwens dat de Traboro-Kl op afstand 5in mijn rechterzijschild ligt....... die Klingon had allang moeten zijn opgeblazen! Snelheid 0 (nul) voorspelt weliswaar niet veel goeds voor hem, echter er hoeven maar 1 of 2 wapens heel te zijn en de kans op overleven van mijn commandoschip (met 353 punten!!!) wordt wel erg marginaal. Besloten wordt de schilden 2 en 4 te activeren, daar er van onder uit deze sector ook nog eens 2 objecten komen aanstuiven......de reeds verloren gewaande Klingons. Een bizarre koers wordt geprogrammeerd, teneinde de tegenstanders in opperste verwarring achter te laten.

Stardate 104000.9

Met een hels kabaal slaan de treffers van de After Forever-Kz in; 3 kwamen er op de algemene schildversterking, 8 op het door noodreparaties herstelde schild terecht en 16 direct intern. Een fractie van een seconde later wist schild 2 er 29 tegen te houden van de Traboro-Kl;......chaos overal......diverse systemen geven de geest, steel-glas beeldschermen springen en glassplinters zeilen door de centrale. Schade rapporten van diverse afdelingen stromen binnen. Dan schudt en trilt het schip alsof het in een kosmische storm is terechtgekomen: 57 extra interne treffers van de Upala-Kl en de Victoria-Kl gezamenlijk laten bijna niets meer heel van mijn o zo trotse vlaggenschip. De afzuigsystemen kunnen de hoeveelheid rook niet meer verwerken. Alles is mistig en wazig.....Dan is het net of een reusachtige hand mijn schip optilt en een eind verder weer neerkwakt, alles kraakt en beeft; De Traboro-Kl is ontploft! Het spervuur van de After Forever-Kz heeft werkelijk niets meer heel gelaten van de Klingon.

“Wat er ook gebeurt, hou die motoren aan de gang!!” brul ik naar Engineering. “Als die 2 raketten achter ons ook nog inslaan zijn we verleden tijd!” Met kunst en vliegwerk worden de warp-motoren inderdaad aan de praat gehouden, een teken dat mijn crew het nu echt in de vingers begint te krijgen en ze weten zelfs nog wat energie te reserveren voor de wapens. Het vuur wordt geopend op de After Forever-Kz, wat alleen maar lukt door maximaal naar links te draaien en 28 treffers zijn mijn deel. De commandanten van de Sneak Attack-Ro en de Dark Shadow-Ro melden respectievelijk 56 en 33 treffers op en door 2 schilden van die vliegende kattenbak. De Cloaked Force-Ro plaatst geheel overbodig 46 treffers op de wrakstukken van de Traboro-Kl...........

Met nog slechts 3 generators, 1 volle accu en 1 intacte zware phaser plus een maximum snelheid van slechts 8 heeft dit bijna wrak zich uitstekend van zijn taak gekweten: De slag om sector 104 is voorbij en ik ben in het bezit van de Bronzen Ster en een Zilveren Maan!!! Met 357 punten zet ik gelijk de hoogste score neer in dit universum en dat met een Romulaan...! Ik besluit koers te zetten naar een net door mij ontdekte paradijselijke planeet en zal van daaruit mijn machtsgebied verder gaan uitbreiden.............

-Kapitein V.Vodkasov-