Megabyte zat in zijn luie stoel te mijmeren. Het was een zonnige dag en hij dacht aan de tijd dat hij nog ruimteslagen zat uit te vechten en hoe succesvol hij daarin wel niet geweest was. Als Oud-Galactisch Admiraal had hij vaak lezingen moeten geven over vroeger en zijn biografie ging nog steeds als warme broodjes over de toonbank. Hij miste die tijd en dacht er vaak aan terug... Al mijmerend viel hij in slaap...
"Eerste Officier Megabyte!" klonk het vlak bij zijn oor! Megabyte schrok wakker. Hij keek om zich heen en zag dat hij zich op een Kzinti-Defender bevond. Hij herkende hem nog precies als de dag van gisteren. Maar, hij zat toch in zijn luie stoel? Hij kneep zichzelf eens en het deed echt pijn. Dit was werkelijkheid! Hoe was hij hierin verzijld geraakt? Hij had geen tijd om na te denken. Er werd van hem wat verwacht. "Ga als de bliksem de gevechtsunit bemannen! We worden aangevallen voorzover je dat nog niet in de gaten had!"
Hoe kon dit? En Eerste Officier? Hij was toch Galaktisch Admiraal? What the f... Voor hij het wist bevond hij zich al op de gevechtsbrug. Op de weg erheen had hij al van alles zien roken en branden... De eerste schoten waren al gelost en ze waren hevig ingeslagen. Hij zag dat hij zich op de Unreal-KZ bevond. Unreal? Dat was toch een spelletje wat hij op Aarde wel eens deed? Dit moest wel een droom zijn maar dan eentje die verdomd echt leek! Nu hij er toch was, kon hij zich maar het beste inleven in zijn nieuwe rol.
"Schaderapport!" vroeg hij aan de Chief-Engineer. "48% interne schade, phaser 3 defekt, schild 3 offline en een raket ontploft! Het waren de Romulanen, sir!" Godsamme. En zelf nog geen schot kunnen lossen. De verhulde bastards! Lafaards, dat waren het, er was geen ander woord voor. En hoewel hij ze zelf vaak genoeg gevlogen had verafschuwde hij hen, vooral als hij een van de andere rassen vertegenwoordigde. Ze waren nu wel zichtbaar maar veel te ver weg. Tegelijkertijd kreeg ik een bericht van de ziekenboeg: de Kapitein was overleden aan zijn verwondingen. Wat een pech. Ten eerste weet ik niet wat ik hier doe en ten tweede ben ik nu de hoogste in rang op dit schip en zal ik dit zootje in mijn eentje moeten redden!
"We kunnen hier niks meer doen, vervolg koers en zet de reparatieploegen aan het werk" beval ik. Ik kreeg bericht van de Doom, de andere helft van de Kzinti vloot, dat deze niet onder vuur was genomen door de Romulanen. Godzijdank, in ieder geval nog 1 volledig gevechtsklaar schip. Maar dit zal ik onthouden, die Romulan, onder leiding van mijn aartsrivaal Eerste Officier X, is nog niet van me af. Wraak zal mijn deel zijn!
Ondertussen krijg ik bericht van de Federatie: Wild Bill Kelso stelt zich voor. Wild Bill Kelso? Ik bericht hem terug wat hij in mijn droom doet. Als er iemand is waarvan ik NIET wil dromen is het Kelso wel. Hij meldt mij dat hij al slaags is geraakt met de Klingons en nodigt mij uit om het feest bij te wonen. Ondertussen zien we de Battle*Galactica-KL, snelheid 1 (1?? Zijn die gek?) op afstand 28. Ideaal voer voor mijn photons dus. Helaas heb ik een phaser defekt en weinig generators over. De sensoren reiken maar tot 40AE maar dit zal geen negatieve invloed hebben op het te behalen treffers.
Kzinti en Klingons zijn nooit goede vrienden geweest dus werd er ook geen traan gelaten om de vernietiging van de Battle*Galactica-KL. 76 treffers maken een eind aan zijn korte bestaan en terecht. Teamscore is nu 91. Ondertussen zijn de plasma's van de Romulanen ook ingeslagen en wederom interne treffers (13) op de Unreal. Gelukkig hadden de reparatieploegen alweer wat van het achterste schild hersteld zodat de schade beperkt bleek. Toch staan we nog op 35% intern en 42% kritiek. De Klingon had ons. waarschijnlijk niet gezien want verder is er niet op ons geschoten. Helaas zien wij ook niks meer, alleen 2 objekten. De Rommies zijn helemaal van de radar verdwenen. Ik besluit koers 0 aan te houden om zo rond 0,39 uit te komen.
Red Alert! Shields up! Op de radar staan heel duidelijk de Hammer-FE en de Bloedzuiger-KL. Waar is dat andere Federatieschip? Het zal toch niet al wrak zijn? Inderdaad, Wild Bill meldt mij dat deze al is vernietigd. Dit zijn we inmiddels gewend van hem. Omdat ik de Klingon als grootste gevaar zie voor mijn overwinning (die tot nu toe niet lijkt te gaan plaatsvinden) besluit ik op hem te schieten. Helaas kan dit alleen met de Doom, want hij is buiten bereik van de Unreal.
Dit levert ons maar liefst 9 punten op. Inmiddels hebben de Romulanen mijn Sterbasis aangevallen (ze blijven consequent in hun gedrag: laf) en deze scoort lekker, 53 punten. Wederom de Bloedzuiger-KL in het vizier. Deze wordt bestuurd door Eerste Officier EPO, ook een oude bekende en als ik me niet vergis, hebben wij ooit ruzie gehad vroeger... En waarom zou je de traditie niet voortzetten? De afstand blijft groot, 28 maar ik zie hem nu tenminste met beide schepen. Overigens had die Klingon het gepresteerd om 30 treffers op mijn voorschild van de Unreal te doen. Wat is er met dit schip? Verkeerde naam ofzo? Iedereen schiet er maar op.
Hehe, eindelijk interne pannekoeken bij de Bloedzuiger-KL. In totaal gingen er 33 treffers intern, teamscore nu 236, vooral ook omdat de Sterbasis nog 37 punten scoorde. Helaas is deze vernietigd door die laffe Rommies en die zullen nu wel deze kant op komen. Tijd om haast te maken! De Bloedzuiger ligt nu op afstand 9, dat is beter. Ook zien we de Sterbasis-KL. We houden deze beurt de schildjes nog even omhoog. De interne schade op de Unreal is inmiddels gedaald tot 13%. Help me onthouden dat we de reparatierobots een extra poetsbeurt geven! Teamscore: 299.
Eindelijk wordt er weer eens flink gescoord. In totaal krijgt de bloedzuiger 50 interne treffers te verwerken en begint nu aan alle kanten te roken. Helaas heb ik geen scan van hem, maar hij lijkt naar zijn Sterbasis te vluchten. Er zijn ook nog 2 raketten naar hem onderweg. Mijn schepen zijn een beetje uitelkaar geraakt doordat ik met de Unreal een hele tijd de volledige koerswijzigingen niet kon doorvoeren wegens schade aan de stuurmotoren. Daarom ligt de Bloedzuiger-KL op afstand 17 van de Doom en op afstand 13 van de Unreal. Hij mag de Sterbasis niet halen anders kan ik overnieuw beginnen. De Sterbasis-KL zien we inmiddels op afstand 29 en 31. Dan maar interne treffers maar die Klingon moet wrak dus: schilden uit!
Dat heeft resultaat, de Bloedzuiger is een WRAK. 49 intern maakten een eind aan zijn toch al onterechte bestaan. Teamscore stijgt naar 366 maar er moeten nog wat punten bij. Besloten wordt om deze laatste punten op de Sterbasis-KL te scoren. Ondertussen zijn de Romulanen nog steeds niet terug. Dat is alleen maar in ons voordeel. Als zij niks zien kunnen ze ook niet scoren en kan ik hen inhalen, want hun teamscore moet inmiddels rond de 400 liggen.
De strijd om sector 101 is beslist! Ik, Kapitein Megabyte, scoor 186 punten op de Sterbasis-KL wat mijn teamscore op 552 zet. Wild Bill Kelso doet ook nog een duit in het zakje door de Sterbasis op te blazen doordat hij door een schild kon schieten wat ik al weggeschoten had. Hierdoor heeft hij de hoogste individuele score en ook een Bronzen Ster. Mijn schepen hebben een respectabele score van 249 en 223 punten.
Ik ben iedereen te slim afgeweest en vooral de Romulanen. Zij mochten misschien wel snel scoren zonder tegentreffers maar door hun zwakke spel en getreuzel hebben ze verloren van de enige echte MEGABYTE (wie anders?).
Goh, dit is een leuke droom... Laat ik nu maar weer wakker worden... Eeeh, wakker worden? Hallo? Knijp me eens? AUW...!
Dus dit is geen droom? Ik ben werkelijk verplaatst naar een ander universum? En dus al die anderen ook? Kelso, X, EPO... Welk een wezen heeft dit op zijn geweten? Het zou toch niet... Het kan toch niet? Een groot gelach klinkt uit het niets. "Hahaha, mijn beste Megabyte! Je bent hier tot mijn toedoen!" Een gedaante verscheen voor me in fel wit licht. Ik deed mijn handen voor mijn ogen, toen dimde het licht en kon ik de gedaante zien. Het was... Apocalyps!
Ja, je ziet het goed Megabyte, ik ben het, je oude makker van vroeger. Luister goed, dan zal alles je duidelijk worden. Ik ben in het echt een Q. Mijn tijd op aarde was er een tot mijn lering en vermaak. 7 jaar geleden werd het laatste spel Sterren Oorlog gespeeld. Jij moet dat weten, jij speelde hem, samen met je vriend, Wild Bill Kelso. Na 7 jaar rondgezworven te hebben door de ruimte en op andere werelden verveelde ik me en besloot het Sterren Oorlog universum nieuw leven in te blazen! Omdat ik omnipotent ben kan ik uitkiezen wie ik maar wil. Ik heb daarom een paar strijders uitgekozen waaraan ik goede herinneringen heb. Ik weet dat jij een aantal van hen niet mag, maar dat maakt de strijd alleen maar interessanter.
Ik wist niet wat ik hoorde... In een keer was mijn veilige leventje wat ik de laatste 7 jaar had geleefd over. Ik was weer terug in mijn succesvolle jaren als bevelhebber van oorlogsvloten. Maar er klopte iets niet... En alsof hij mijn gedachten kon lezen ging hij verder:
Ja, je rang. Ik weet dat je Galaktisch Admiraal was, de laatste. Je behoorde tot de harde kern die geen afscheid kon nemen van Sterren Oorlog tot het echt moest omdat de mindere goden, Fantasia Arena, niet meer verder gingen met dit spel der spellen. En aan het eind van je laatste spel was je weer Groot Admiraal, maar nog steeds de Allerhoogste. En nu ben je weer Kapitein... Dat heb ik speciaal gedaan om alles echt vanaf het begin op te starten. Je moet weer onderaan beginnen, net als iedereen die ik hiervoor selecteer. Maar omdat je gewonnen hebt in sector 101 mag jij kiezen wat je wilt commanderen in sector 102...
En dit gaat net zolang door tot ik er genoeg van heb en je hebt geen keus dan het te accepteren. Maar ik weet dat dit is wat je wilde en dat ik je tekort zou doen als ik je nu al terugstuurde naar je oude leventje.
Ik dacht even na en hij had gelijk. Ik vond dit inderdaad leuk. Ik was ingeslapen op Aarde en dit opnieuw beleven deed mijn oude bloed weer stromen! IK BEN TERUG en iedereen zal het weten ook! Even snel als hij verschenen was, verdween hij ook weer. En alsof de tijd een slag oversloeg bevond ik mij aan boord van een Romulan Hawk, klaar om de strijd aan te gaan in sector 102.
Wordt vervolgd...
