Spelverslag Toernooispel 003 – kansen niet gegrepen

Inleiding

“Ik zit helaas niet in de finale die tijdens dit schrijven al tot omstreeks beurt 7 gevorderd is.”

Zo begon dit spelverslag oorspronkelijk, maar omdat ik er nu pas weer aan kan schrijven –na een jaar en wat maanden stilgezeten te hebben– zal ik toch een en ander moeten verduidelijken: toen de finale van het Toernooi reeds bezig was, begon ik met schrijven aan dit stuk, maar andere projecten slokten mijn aandacht op, zodat dit het ondergeschoven stiefkindje van mijn schrijflust werd. Ondertussen is het zojuist november 2009 geworden en deze historicus neemt alsnog de moeite om het onbekende verhaal van Toernooispel 003 aan de man te brengen. Voor de rest laat ik mijn oorspronkelijke woorden vrijwel volledig intact, maar die eerste zin was zo´n anomalie geworden dat er een uitleg vereist was. Nu verder met het verhaal!

De bezetting van de finaleronde is ondertussen allang bekend en het verslag van Megabyte is tevens al enige tijd gepubliceerd op de hoofdsite, dus mijn ondergang kan geen nieuws meer zijn. Toch wens ik na al deze tijd alsnog verslag te doen van dit bijzondere gevecht, zodat mijn kant van het verhaal gehoord zou worden. Want hoewel de uitslag anders doet vermoeden, was deze zege voor het duo Megabyte en Skywise bepaald geen gemakkelijke. Overigens wil ik op dit punt meteen verkondigen dat noch Megabyte noch Skywise ergens geclaimd hebben dat het gemakkelijk was – integendeel zelfs. Dat siert deze winnaars! Het spelverslag van Megabyte ademt respect voor mijn prestaties.

Het is bij sommigen wellicht bekend dat ik behoorlijk ontdaan kan zijn van nederlagen en blunders van mijn kant. Die blijven mij een tijdje achtervolgen... Zelfs maanden of langer na dato denk ik nog wel eens “Ik had juist dit moeten doen!”, ook al is er geen eer meer te behalen aan het bedenken van briljante oplossingen voor reeds lang gespeelde beurten. Zulke momenten komen vooral voor bij mijn verliespartijen, al zou ik ook graag de laatste beurt van SO 124 opnieuw willen doen...maar dat verhaal is al verteld in het desbetreffende spelverslag. Hoe dan ook, na desastreuze –en soms kindeenvoudige– blunders of pechgevallen in de sectoren 125, 124 en 131 is er nu ook een klaagzang over Toernooispel 003!

Poule des Doods

Even nog een kort woord over dit spel: het stond al snel bekend als de Poule des Doods; een uitspraak van Megabyte. Met uitzondering van mezelf (commander) was iedereen vroeger (groot) admiraal geweest en tenminste drie spelers zelfs galactisch admiraal – wat een deelnemersveld! De oorspronkelijke voorspelling –gedaan door mijzelf en Megabyte– luidde dat de beste nummer twee uit dit spel zou komen. Deze poule was speciaal samengesteld omdat er door de spelleiding heel goed gekeken is naar de ervaring van alle toernooideelnemers. Als alle topveteranen verdeeld waren geweest over de drie poules, dan zouden de minder ervaren spelers misschien onder de voet gelopen zijn, al weet je het nooit natuurlijk. Door de toppers in de eerste ronde al te bundelen, werden zij allen gedwongen om hun beste spel te tonen en nimmer af te laten. Het betekende tevens dat de eerste ronde al direct tot een beslissing zou leiden. Een hele zwik officieren die vooraf als kanshebbers voor de finale werden getipt zou nu sowieso afvallen. Overigens was ik de enige solist in dit spel: alle andere teams bestonden uit duo´s.

Een digitaal dagje

Het OSO had besloten dat de deadlines van de toernooispellen strikt nageleefd zouden worden. Als OSO-lid was ik het daar roerend mee eens.

Meestal speel ik méér dan één spel tegelijk en onthoud ik direct in welke week de deadlines vallen, maar op welke dag die vallen leer ik meestal pas na enkele beurten uit het hoofd. Waarom is dit relevante kennis? Welnu, op de beurtuitdraai van beurt 1 stond als deadline voor beurt 2: “Woensdag 9 oktober 2007”... De datum was correct, maar de dag had dinsdag moeten zijn. Aangezien ik wel wist dat de deadline die week was, maar niet welke dag precies, heb ik alleen gekeken naar de dag en niet naar de datum! Het gevolg was dat ik die dinsdag op mijn werk met een goedkeurende blik zag dat ik de plannen die ik al grotendeels klaar had pas op woensdag hoefde in te leveren en dus nog één dag had. Ik koos er vervolgens voor om de orders op woensdag na het werk in te vullen en op te sturen, zodat ik de gebruikelijke dinsdagavondbesteding kon aanhouden... Woensdagochtend werd ik op het werk opgeschrikt door de uitdraai van beurt 2, die ik dus nog niet in mijn postvak had verwacht! Er zat tevens een bericht bij: “Geen orders ontvangen!”.

Ik was perplex en ging direct op zoek naar de toedracht van deze vergissing. Had ik “woensdag” verkeerd gelezen? Al snel was de reden bekend: de deadline was daadwerkelijk gedeeltelijk verkeerd genoteerd. Correspondentie met de spelleider leverde helaas niets op – er kwam geen herdraai. Toegegeven, de andere spelers hadden er geen last van gehad. Ik kreeg het advies mee om de situatie te redden door me te richten op manoeuvres die de vijand niet zou verwachten.

Ik was diep teleurgesteld natuurlijk, want door dit akkefietje omwille van een “digitaal dagje”, waarvan ik vond dat het niet alleen mijn fout was, lag ik er beduidend slechter voor dan mijn tegenstanders. Beurt 1 had ik gebruikt om mijn vloot op ongeveer hetzelfde y-coördinaat te leggen en om dat te bereiken, hadden mijn schepen allemaal een andere snelheid aangenomen, die uiteenlopend van 16 tot en met 24. Bepaald geen gevechtssnelheden voor koektrommels, althans niet volgens de toen heersende opvattingen die niet veel later zouden sneuvelen. In beurt 2 zou ik mijn vloot uniformeren qua snelheid en ligging, wat nu dus niet meer door ging. Het ontbreken van een uniforme snelheid nekte me direct: de schepen lagen nu te ver uit elkaar terwijl de vijand veel beter geconcentreerd was. Erger nog, als ik nu een coherent aanvalsplan zou willen uitvoeren, zou ik dus eerst de afwijkende snelheden moeten compenseren met een hoop energie! Daarnaast hadden sommige schepen zelfs te weinig energie in de Phaserbanken om méér dan één salvo te vuren, wat zou betekenen dat ik al volgende beurt weer EE´s kwijt zou zijn om dat te compenseren – iets wat mijn tegenstander ongetwijfeld niet zou hoeven. Eén schip van me had momenteel zelfs 1 EE in de Phaserbank tekort voor een volledig salvo...

Laat één ding overigens duidelijk zijn: ik draag de spelleider niets na en heb zelfs veel respect voor hem en alle andere spelleiders! Ik doe verslag van deze kwestie omwille van de historiciteit en om aan te geven hoe benard mijn positie was en met welke mentale gesteldheid ik te kampen kreeg en niet om iemand een sneer na te geven. Op dat moment ondervond ik namelijk een stevige motivatiecrisis... In beurt 2 er perfect voor liggen om Photons te happen en er zelf beduidend minder voor liggen om uit te delen en dan ook nog eens met zo´n ratjetoe van ongelijke snelheden – echt om radeloos van te worden.

Dekselse dubbelganger!

Het duurde nogal lang, meer dan een week, voor ik weer motivatie genoeg kreeg om beurt 3 te gaan plotten. Stilletjes aan begonnen zich de contouren van een meesterplan te vormen... Ik zou me inderdaad gaan storten op een boude manoeuvre, waar die vuige Klingons volledig door verrast zouden worden. Ik uniformeerde alsnog de snelheden, door allemaal 24 te gaan vliegen – zelfs dat schip dat slechts 16 vloog. De extra benodigde energie haalde ik vooral door mijn ECM bewust te deactiveren. Zo´n stunt kun je in een regulier spel niet zomaar uithalen, maar ik streed hier al met de moed der wanhoop en ik hoopte dat de vier rassen in deze sector voorlopig twee aparte duels van één tegen één zouden uitvechten, wat uiteindelijk bewaarheid bleek. Mijn traagste schip kon slechts 19 SV toekennen, maar de anderen allemaal 24 of 26.

Op T1 zou ik één schip op Photons trakteren en op T10 zou ik Sirius-Kl met al mijn dan nog werkende Phasers beschieten. Ik wilde met alle vier mijn schepen op Sirius schieten omdat het nog maar zeer de vraag was of er op T10 nog meer dan twee van mijn schepen in staat waren om te vuren. Mijn manoeuvres waren zo uitgekiend dat ik diverse mogelijke bewegingspatronen van de vijand op zou vangen. Dat betekende wel dat ik pas op T10 kon vuren. Ik weet nu niet meer of ik de Polar-Kl of Pulsar-Kl tot hoofddoel van mijn Photons had gemaakt. Wel weet ik nog dat ik er flink op had zitten dubben: de posities van die schepen lagen zo dicht bij elkaar dat het moeilijk was te kiezen welk doel mij het meeste zou brengen. Die beslissing heeft erg lang geduurd. Op maandag heb ik de ene gekozen en bij mijn orders ingevuld, maar op dinsdag –korte tijd voor de deadline– koos ik alsnog voor de andere en paste dat aan. Echter, bij het controleren van de vuurorders alvorens het pakketje te versturen, is me volledig ontgaan dat de eerste twee schepen nu op Polar zouden schieten en de laatste twee juist op Pulsar! Een gespleten Photon barrage! Ik had kennelijk slechts de helft aangepast. De namen leken veel op elkaar en omdat ik zojuist van doel gewisseld had, heb ik deze kapitale fout niet opgemerkt.

Ik zag het pas toen ik op woensdag de beurtresultaten bekeek. Het viel me op dat ik twee schepen met Photons had beschoten en dus typte ik direct een mail naar de spelleider. Vlak voor het verzenden dacht ik dat het wel zo netjes was om eerst mijn orders eens na te lopen alvorens ik de spelleider om een herdraai zou vragen. En jawel...toen pas zag ik mijn blunder!

Verslagenheid alom...

Althans, in het Federale kamp – bij mij dus. De Klingons (Megabyte en Skywise zo ontdekte ik korte tijd later) waren er erg verguld mee, want nu hadden zij meer schade uitgedeeld dan ik. Het stond dan wel 1-0 voor mij doordat ik Sirius-Kl op T10 alsnog 105 treffers intern wist te jagen – Megabyte (het bleek zijn schip te zijn) had schild 3 niet geactiveerd. Vermoedelijk omdat hij niet verwacht had dat ik zo laat zou schieten. Ik had de juiste keuze gemaakt om mijn Phaservuur op één doel te richten, want zoals verwacht werden twee van mijn schepen dusdanig hard geraakt dat zij tesamen maar liefst 17 Phasertreffers wisten te produceren.

De schade was zo ongeveer zoals te verwachten viel: Fauntleroy had acht Photons geslikt en stond op de bijbehorende 47% interne schade. De schadeverdeling viel voor de verandering eens een keertje mee. Alleen de sensoren werden buitensporig hard geraakt, maar daarentegen werden er geen wapens en slechts 10 generators vernield! Dat was dus zo kwaad nog niet. Over Osymandias kon ik helaas niet hetzelfde zeggen: het vijandelijke Phaservuur trof het onversterkte schild 4 en dus kreeg het beestje 74 interne treffers in plaats van 40 wanneer het op schild 1 was geraakt. Met 78% interne schade en nog negen generators en één Phaser gaf ik niets meer voor de kansen van dit koekblik.

Mijn voorspelling dat ik er slechter voor had gelegen om Photons los te laten bleek uit het feit dat Lordship één Photon miste op AE24 en een Defensieve Hoek van 31... Om de pech nog te vergroten kreeg ik geen bonuspunten voor Sirius! Ondanks 105 interne treffers is dat ding gesneuveld vanwege energietekort... De teamscore opende op 153.

Ik voelde me wederom verslagen. Ik had de kans gehad om Megabyte en Skywise vanuit een nadelige positie zo hard aan te pakken dat zij er slechter bij hadden gelegen dan ik. Het mocht niet zo zijn.

Een reddend intermezzo

Toevallig zou ik vrijdag 26 oktober nog voor de deadline van beurt 4 die op 6 november 2007 viel, een ontmoeting hebben met Megabyte in diens hoofdkwartier, nota bene omringd door zijn belangrijkste schare van opvallend vrouwelijke getrouwen. Tot dan toe had ik moeite gehad om een goed plan te bedenken om vanuit mijn nadelige positie toch nog tot resultaat te komen. Ergens tijdens de smakelijke ovenschotel van macaroni, kwam het gesprek op Toernooispel 003 uit. Vol verbazing hoorde Megabyte mijn relaas aan, want ik had nog nooit een beurt gemist. Ik vertelde dat ik er flink van baalde omdat mijn tegenstander er nu beter voor lag en ik waarschijnlijk geen kans op een finaleplaats zou halen. Dit was op het moment dat ik nog maar net de resultaten van beurt 3 had ontvangen en ik worstelde met mijn motivatie. Ik wist op dat moment nog niet dat Megabyte mijn tegenstander was, want aan de scheepsnamen kon ik niet inschatten wie ik voor me had – ik achtte alle andere deelnemers evengoed in staat om zulke namen te bedenken. Ik denk dat Megabyte al wel wist dat ik voor zijn neus lag, al weet ik het niet zeker.

Hoe dan ook, toen wij ons later terugtrokken in de diepste kern van zijn commandocentrum, kwam het gesprek uiteindelijk wederom op de toernooien. We hadden het over de teamindeling die ontzettend eerlijk was gebleken. We vonden allebei dat de juiste filosofie gekozen was en de einduitslagen hebben dat vermoeden achteraf bevestigd: elk spel was enorm spannend gebleven –al eindigde Toernooispel 001 misschien wat anticlimactisch– en de eindscores bewijzen dat. In elk toernooi eindigden twee teams relatief dicht bij elkaar, met een verschil van respectievelijk 8, 25 en 75 punten tussen de nummers één en twee... Er is dus echt hard gestreden om de finaleplaatsen! Over de Poule des Doods is al eerder geschreven en het mag enigszins verrassend genoemd worden dat ik als voormalig commander tussen al die vlagofficieren mocht plaatsnemen. De spelleiding had echt zitten dubben over wie het laatste team in spel 003 zou innemen. Er waren namelijk diverse kandidaten. Welnu, Megabyte vertelde me dat ze van alle deelnemers mij het meest in staat hadden geacht om mezelf staande te houden tussen al die grootmeesters! Wat een eer! Hij zei ook nog: “Misschien wordt je dadelijk overklast – dat kan, maar dat is dan geen schande.” Wellicht dat mijn zojuist behaalde zege met Federatie in SO 124 flinke indruk had gemaakt (en terecht...). In Toernooispel 001 zaten spelers die op één (Marty Kruge) uitzondering na allemaal al een overwinning hadden behaald, maar slechts één van hen (Hasenfratz) had dat met de Federatie gedaan.

Ik was zo vereerd door deze openbaring dat ik direct daarna de motivatie voor spel 003 voelde groeien – ik wilde nu namelijk ook nog het gelijk van de spelleiding bewijzen. Al snel genas mijn gekrenkte eergevoel zich tot een niveau van hernieuwde strijdlust.

Overigens, als Darth Vader zich had ingeschreven (zijn scepsis omtrent de M Klasse Kruiser is u allen vast wel bekend) voor het toernooi, hadden wij wellicht samen een team gevormd.

Vanaf nu vervolgt het verslag zich als een normaal spelverslag.

Beurt 4

De vijand kon gemakkelijk vluchten naar hun sterbasis, want het gevecht speelde zich redelijk in die buurt af. Wel wisselden we nogmaals Phasertreffers uit: zij deden tesamen 24 treffers op schild 1 van mijn Peerage-Fe terwijl ik met 38 op 3 en 35 door 3 Nova-Kl nog even een zetje gaf. Daarmee steeg de teamscore naar 197. Op dit moment was ik in de veronderstelling dat schepen die koppelden aan de sterbasis gewoon te beschieten waren. Mijn Photons waren opgeladen, dus ik wilde Nova-Kl nog even goed hard raken zodat deze voorlopig aan de basis gekoppeld moest blijven. Ik had niet de verwachting dat schip helemaal wrak te krijgen, maar 80% interne schade was mogelijk en zou ervoor zorgen dat Megabyte en Skywise tijdelijk met slechts twee schepen tegen me konden vechten – dat zou het twee tegen twee maken, in ieder geval een beurt of wat. Alleen als de Phasers en de Photons allemaal door hetzelfde vernietigde schild van Nova zouden komen, zou deze wrak kunnen gaan. De handleiding bood geen uitsluitsel over mijn plan, dus ik besloot mijn poging te wagen.

Teamscore: 197

Beurt 5

Jaja, niet dus! Kennelijk worden gekoppelde schepen door de sterbasis beschermd zodat mijn vuurorders geannuleerd werden vanwege de speciale toernooiregels. Omdat deze regelkennis niet in de handleiding stond had ik echt slechte keuzes gemaakt die ik anders natuurlijk niet gemaakt zou hebben. Omdat ik wel door de sterbasis beschoten was (41 op 1 en 26 op 1 respectievelijk) en op een slechte positie kwam te liggen, bood Megabyte (jawel hoor: hij is sportiever dan je soms op het forum terugziet!) een herdraai aan. Het toernooispel zou ook ernstig aan eerlijkheid inboeten omdat ik er nu zo slecht voor lag dat zonder herdraai er geen twijfel over zou bestaan dat Megabyte en Skywise zich over mijn rug tot winnaars zouden kronen. De herdraai met nieuwe orders (ik trok me terug) was dus in het belang van ieder team behalve dat van Megabyte en Skywise...

Wel jammer voor Wild Bill kelso en Skyrider die kennelijk toch wat hinder ondervonden van deze herdraai. Kennelijk waren hun tegenstanders er tussenuit geknepen, al zie ik niet goed in hoe een herdraai dat kan beïnvloeden.

Teamscore: 197

Beurt 6

Ondanks mijn numerieke minderheid (twee tegen drie) besloot ik om toch weer het gevecht op te zoeken. Ik kon niet anders natuurlijk, aangezien mijn twee doorzeefde bijnawrakken nog immer richting mijn sterbasis ploeterden. Als ik Megabyte en Skywise elders in een gevecht kon betrekken, konden mijn schepen zich misschien redden. Als dat mislukte, waren het gemakkelijke punten voor mijn vijanden. Met 8 generators en snelheid 8 was Fauntleroy-Fe de grootste zorg, al was Osymandias-Fe er met 10 generators en snelheid 13 weinig beter aan toe.

Ik ben met Lordship-Fe en Peerage-Fe van respectievelijk 56,3 en 57,1 naar 75,8 en 75,7 gegaan, met als eindkoers 0 en snelheid 22. De sensoren tonen drie objecten – ze hebben de jacht op mij ingezet! Ik wil mijn intacte schepen neerleggen tussen mijn beschadigde schuiten en die van de vijand. Weer een soort S-bocht dus, ditmaal naar links. Daarbij ga ik iets versnellen, naar 28, zodat ik al wat snelheid heb mocht ik dadelijk het hazenpad op gaan.

Teamscore: 197

Beurt 7

Het zit ook niet mee he? De vijand is zo gaan liggen dat ze mijn vorige positie goed op de korrel kunnen nemen – wat dat betreft dus een goede zet om daar weg te gaan. Het slechte nieuws is dat ik door mijn versnelling naar 28 de vijand met slechts één schip waarneem. Op afstand 23 liggen ze, met een Defensieve Hoek van 33. Helaas is de 1AE afstand die ik tussen mijn schepen heb net één AE te veel... Anders had ik wat meer kunnen doen. Zij zien me wel met al hun schepen, dus met drie tegen één wordt het weer een vervelende beurt. Ik voel mijn grip op het spel van Megabyte en Skywise verslappen. Hun sterbasis verschijnt als object op ongeveer 33-35AE.

Dan maar weer de trucendoos open. Wat zouden die twee gaan doen en belangrijker nog: wat zouden ze absoluut nooit verwachten van mij in mijn huidige positie?

Laat ik eens -300 graden draaien, wat zou dat opleveren? In ieder geval een verwachte eindpositie van ongeveer 53,16 met koers 90. Het voordeel is dat ik redelijk in de buurt van mijn huidige positie blijf, dus als de vijand niet recht op me af vliegt, is er een behoorlijke kans dat ze niet zo dichtbij komen en wellicht minder Phasers kunnen vuren. Natuurlijk gaf ik nog even wat vuurorders, maar ik verwachtte toch vooral te incasseren. Ik spaarde de Photons, want ik wilde die bewaren tot Lordship-Fe ook kon schieten, zodat het gebalde vuur effectiever is.

Teamscore: 197

Beurt 8

Hé, dat valt helegaar niet tegen! Ja, Peerage-Fe heeft schade natuurlijk, maar met 63 treffers door schild 3 kan ik niet anders dan narigheid verwachten. Gelukkig blijft het bij zeven defecte generators. Erger is dat de sensors nog maar voor 63% effectief zijn, want juist daardoor identificeert Peerage-Fe de vijand nu niet. En dat terwijl Lordship-Fe nu wel kan vuren! Tot zover het plan om de Photons in één salvo te gebruiken... Mijn 13 treffers op Nova-Kl doet de teamscore naar 204 stijgen.

Die beschadigde sensors zijn een lichte domper, want de vijand is naar snelheid 35 gegaan, ongetwijfeld om mij te bestormen. Omdat ik 28 bleef vliegen en zij nu op afstand 18 liggen, kunnen zij mij niet ontwaren. Dat maakt het extra wrang dat Peerage-Fe nu niet mee kan doen! Anders had ik nog een stuntje kunnen wagen door met twee schepen zonder schilden vier Photons en een berg Phasers op Nova-Kl te vuren.

Een lichtpuntje was dat Osyandias-Fe eindelijk kon koppelen met de sterbasis. Ik hoopte dit schip nog in de laatste twee of drie beurten te kunnen gebruiken.

Wederom koos ik voor een simpele beweging. Ditmaal hoopte ik dat de vijand onder mij door zou vliegen. Momenteel lag de vijand al ten zuidoosten van me, op 66,3 met koers 180. Ze hadden verwacht dat ik me verder terug zou trekken. Er was nu een vrij grote kans dat ze uiteindelijk een bocht naar het westen zouden maken en daar anticipeerde ik op door mijn oostelijke koers van 90 om te zetten naar koers 150. In de laatste impuls nam ik koers 180 aan. De vuurorders waren van het bekende A10/T10 type, maar ditmaal op Polar-Kl in de hoop dat zij vuur op Nova-Kl zouden verwachten en misschien een foutje zouden maken. Al hun schepen waren op wat 13 puntjes schildschade na onbeschadigd.

Teamscore: 204

Beurt 9

Dat was even schrikken voor Megabyte en Skywise! Het deed me denken aan één van de laatste beurten op het conventiespel in Best in 2007, waar Darth Vader en ik een lelijke verrassing ondergingen toen ons laatste schip dichtbij de vijand passeerde en een berg treffers door een open schild ontving. Dit was minder dramatisch dan toen, maar mijn actie was van dezelfde aard: dat ene scheepje van me wist 54 treffers door schild 2 van Polar-Kl te jagen, wardoor deze 24 interne treffers incasseerde. Het werd nog beter: ik lag met mijn twee scheepjes met koers 180 op de coördinaten 67,-7 en 68,-7, met de vijand pal onder me op afstand 8 en 7 op coördinaat 67,-15! Een Defensieve Hoek van -3! Daarnaast was Osymandias-Fe nu gekoppeld en Fauntleroy-Fe was op afstand 12 van de sterbasis gekomen – ook die zou gaan koppelen! De strategie om met mijn overgebleven schepen ver van mijn bijnawrakken te vechten wierp vruchten af. Mijn fortuin leek wedergekeerd!

Leek is helaas het goede woord. De reparaties van Peerage-Fe waren redelijk verlopen, maar de sensors bleven steken op 75% en juist nu kon ik geen vuurkracht ontberen. Het kapotte schild van Polar-Kl maakte dat schip tot een ideaal doelwit, maar het was nog lastig om de benodigde 80-90 treffers te genereren om het wrak te schieten. Bovendien moest ik rekening houden met flink tegenvuur. Sowieso verwachtte ik dat Polar-Kl zonder schilden zou vuren, aangezien het activeren van schilden voor dit schip geen zin had.

Dan was er nog een curieus stukje schade op Lordship-Fe: dit gevecht was nog net binnen afstand van de vijandelijke sterbasis en ik incasseerde zowaar 2 treffers die natuurlijk intern gingen omdat ik zonder schilden schoot. Die 2 treffers zorgden wel voor 10% kritieke schade! Bizar hoor, want ik vreesde dat me dat ooit nog zou gaan achtervolgen. Een melding van mij over de absurde schade die ik van de Klingonbasis had ontvangen deed Megabyte verbaasd reageren op het forum. Vladimir Vodkasov reageerde zelfs boos met een verwijzing naar de eerdere herdraai. Ik was dat even zat en heb hem terechtgewezen. Trouwens, naar het schijnt had hij meer voordeel bij die herdraai dan het duo Wild Bill Kelso en Skyrider...

Omdat ik minder schepen heb, kan ik niet zomaar zonder schilden schieten. Dan riskeer ik dat ik met één tegen twee overblijf en dan win ik niet echt iets. Het is de bedoeling dat ik in ieder geval beide schepen overhoud en de balans naar twee tegen twee reduceer. Natuurlijk zal ik wel interne schade incasseren, maar dat mag best want over een paar beurten komt Osymandias-Fe weer meedoen. Het gaat even om overleven. Op T1 vuur ik alle acht Phasers op Polar-Kl, omdat deze anders niet wrak zal gaan. Erg jammer, want de andere schepen gaan zo de dans ontspringen. De vijand kon ook nog uit mijn voorste wapenhoeken wegdraaien door -30 te draaien in de eerste impuls en maximaal te versnellen, wat mij verhinderde om eerst een impuls dichterbij te komen. De Photons vuur ik trouwens ook, op Nova-Kl die nog een lichtbeschadigd schild 2 zou moeten hebben. Op deze afstand verwacht ik weinig van de Photons, zeker nu ik mijn schilden activeer, maar het kan niet anders!

Teamscore: 243

Beurt 10

“Potverpillepap!”

Dat is een bijzonder kuise en vrije vertaling van mijn daadwerkelijke reactie op de resultaten van deze beurt... Welnee, ik laat me niet snel vulgair uit over mijn beurtresultaten, maar de teleurstelling was ongelofelijk hevig: ondanks mijn superieure positie waren die twee heren beter uit deze vuurwisseling gekomen dan ik. En vanaf nu wist ik zeker dat mijn kansen op de finale verkeken waren. Daar zou zelfs een terugkeer van Osymandias-Fe niets meer aan veranderen. Snif!

Wat was er nou gebeurd? De vijand had uitgerekend de enige truc die ik niet overwogen had gebruikt. En dat terwijl die list bepaald niet onbekend voor me was. Sterker nog, het gebruik daarvan in deze situatie was eigenlijk zo ontzettend logisch dat ik op het forum schuldbewust het boetekleed aantrok. De Klingons hadden de Ion-motoren geactiveerd, waardoor hun draaicirkel beter werd dan die van mij en zij met prima vuurorders mij twee schepen afhandig maakten: Peerage-Fe en...Fauntleroy-Fe! Jaja, zij zagen dat beestje op een afstand van 34 vanwege het gebrek aan ECM (met 8 generators was daar geen energie voor). Alle vier hun Photons troffen doel en deden het reeds zwaar beschadigde beestje uit elkaar spatten. Gelukkig had ik geen schilden geactiveerd – die punten gunde ik ze niet. Bijzonder pijnlijk voor dit schip, want anders was het gekoppeld met mijn sterbasis...echt om te huilen. Erger nog, de truc die ze uithaalden stelde ze in staat om zoveel vuurkracht te bundelen dat Peerage-Fe uiteen spatte na 141 treffers op schild 1 te incasseren. Opgeteld bij de reeds aanwezige 29% schade was het einde verhaal. Het ziet er naar uit dat ze ook al goed ingeschat hadden dat ik op Polar-Kl en Nova-Kl ging schieten, want Nova-Kl had de schilden wel geactiveerd en Pulsar-Kl vermoedelijk niet, zodat die respectievelijk 50 en 75 treffers deden. De 16 treffers van de ten dode opgeschreven Polar-Kl waren waarschijnlijk overbodig: de 49 treffers die mijn schild en SV opvingen lieten nog 76 interne treffers over alleen al van Nova-Kl en Pulsar-Kl.

Zelf schoot ik Polar-Kl wrak. Dat kostte me inderdaad moeite. Met 49 en 44 haalde ik tesamen 93 interne treffers. Mijn keuze om alles op één schip te richten was gerechtvaardigd en tegelijk het bewijs dat mijn positie niet zo superieur was als iedereen in eerste instantie meende. De verminderde sensors van Peerage-Fe droegen ongetwijfeld bij aan het misgaan van beide Photons, waardoor de twee Photons van Lordship-Fe die wél doel troffen het zijschild net niet wisten te penetreren, al vermoedde ik dat schild 2 wel op 0 stond nu. Als Nova-Kl geen SV op schild 2 had, was Polar-Kl met 77 treffers intern wrak gegaan, maar dat kan ik helaas niet met zekerheid vaststellen. Wellicht dat er wat SV was geplaatst en in dat geval was Polar-Kl met meer interne treffers gesneuveld. Mijn scan van Nova-Kl vertelt me dat het zijschild op “half” staat, wat voor de toekenning van SV pleit.

En nu? De twee stilliggende vijanden lagen op afstand 16 van mijn nog functionerende Lordship-Fe in mijn schild 4. Terwijl zij een koers van 200 hadden, vloog ik 180 en was ik al iets ten zuidwesten van hun. Hmmm, wegrennen dan maar? Wederom besloot ik een boud plan uit te voeren: Lordship-Fe zou op volle snelheid een aanval uitvoeren op de vijand terwijl Osymandias-Fe nu al zou ontkoppelen om een soort tangbeweging te doen. Dan kon ik de volgende beurt vier Photons lanceren. Bovendien hoopte ik dat Megabyte en Skywise mijn aanval (en tangbeweging!) niet zouden verwachten – waarom zou je ook verwachten dat iemand met één schip twee nauwelijks beschadigde schepen aanvalt?

Teamscore: 354

Beurt 11

Toch jammer dat een campagne die zulke hoogtepunten kende, nu zo tot een abrupt einde lijkt te komen. Niks gaat meer goed nu: de vijand had mijn aanval kennelijk verwacht, misschien zelfs logisch gevonden. Een kijkje op het forum bevestigt deze lezing.

Ik had afstand 7 (en T6) als vuurorder opgegeven, maar zij hadden helaas afstand 10 gekozen en daarbij hun schilden uitgelaten onder het voor Megabyte typerende mom van alles of niets. Achteraf berekenden Megabyte en ik dat zij precies één impuls eerder schoten dan ik, ongeveer op een afstand net onder 9. Het treurige gevolg was dat zij tweemaal 67 treffers door mijn schild 1 plaatsten. Lordship-Fe overleefde het, maar alleen om een onvermijdelijke en trage dood te kunnen sterven. Van mijn eigen vuurorder kwam helaas ook niks meer: alle wapens waren reeds kapot! Vanzelfsprekend waren de reacties in het Klingonkamp euforisch, al drukte Megabyte zich ook nog eens lovenswaardig uit over mijn aanvallende intenties, waarvan hij vond dat ik het niet had hoeven doen. Is ook zo, maar aanvallen is wel veel leuker! Hoe dan ook, doordat zij twee schepen hadden konden zij zich een ruimere vuurorder veroorloven. Als ik wat schade had willen doen, moest ik van dichterbij vuren dan zij.

De vijand was uiteindelijk verder gegaan op een koers van 180, zodat ze nu op afstand 28 tegenover Osymandias kwamen te liggen. Deze was ondanks de maximumsnelheid van 13 alvast met warp 10 vertrokken, maar het was duidelijk dat ik in het huidige scenario alleen maar wat te verliezen had: ik besloot direct om Osymandias weer te koppelen. Het schip was nog best wat beschadigd met 42% interne schade, 22 generators, 3 accu´s en een schild 4 dat halfkapot was, dus daar was geen eer te behalen. De wapens waren intact, maar slechts voor 82% effectief. Tsja, ik had natuurlijk iets héél anders voor ogen gehad!

Nog even de vuurordertjes eruit: op T1 schoot ik de Zware Phaser en de Photons op Nova-Kl, die op T7 de rest van mijn Phasers mocht verwelkomen.

Teamscore: 354

Beurt 12

Eigenlijk ging dit wel redelijk zoals verwacht. We wisselden Photons uit en omdat ze allemaal raakten werd dat een 4-2 stand voor de vijand. Bovendien kwam er nog wat Phaservuur bij: ik scoorde welgeteld 3 treffers op schild 1 en nog eens 8 op schild 2 omdat de vijand bijna omgedraaid was en dus niet zo dichtbij kwam, terwijl ik zelf nog 4 en 22 treffers op schild 2 mocht opvangen. Het schild hield het maar net. Het enige wat niet geheel volgens verwachting verliep, was de eindpositie van de vijand. Zij waren toch wat meer omgedraaid en lagen met koers 340 op 68,-30 terwijl ik en mijn sterbasis op 58,-59 lagen (ik had koers 150).

Gek genoeg hadden ze niet op Lordship-Fe geschoten, maar alles op Osymandias-Fe gericht. Natuurlijk leverde het laatstgenoemde schip ze meer punten op, maar het is niks voor Megabyte en Skywise om zulke makkelijke punten zoals die van Lordship-Fe niet op te eisen. Waarom dan toch alles op Osymandias-Fe concentreren? Op het forum –en later uit het spelverslag van Megabyte– bleek dat ze een scan hadden gemaakt toen ze Lordship-Fe tot gort schoten en op basis van die scan konden ze inschatten dat Lordship-Fe niet direct op levensconsumptie zou sterven. Er was nog één accu en één generator over en die twee EE waren tesamen genoeg om het levenspeil een beurtje te waarborgen. Met een consumptie van 50%, een peil van 10% en één EE over zou dit echt de allerlaatste beurt worden voor Lordship-Fe. De heren hadden daar rekening mee gehouden en dat verklaarde waarom ze zo´n onverwachte beweging hadden uitgevoerd. Ze wilden in de buurt van Lordship-Fe eindigen voor de genadeklap.

Nu ontstond er natuurlijk een dilemma van jewelste voor me. Ik lag in een kansloze situatie! Mijn bijna voor de helft beschadigde schip (45%) kon lekker flauw gekoppeld blijven of een laatste wanhoopsaanval uitvoeren op Nova-Kl. Wat kon ik daarbij winnen? Eigenlijk niets meer. Mijn teamscore was te laag om nog mee te dingen naar wat dan ook. Ik hoorde uit allerlei bronnen dat Skyider en Wild Bill Kelso zo goed bezig waren dat zij eigenlijk al zeker konden zijn van de winst. Ondertussen hadden mijn tegenstanders toch ook wel zo´n 500-550 punten, met drie veroorzaakte wrakken en een half wrak. Aangezien ik de indruk had dat het eindresultaat niet anders meer zou worden, koos ik direct voor een aanval. Het is gewoon leuker om de allerlaatste toernooibeurt iets te doen in plaats van aan een sterbasis te hangen! Het plan was simpel: vijf impulsen -30 draaien om koers 0 te pakken en dan in impuls 8 nog even +30 om de vijand zeker tegen te komen. De vuurorders gingen dit keer op A10 en T9. Ik ging er vanuit dat de vijand orders van A10 en T10 zou geven en omdat ik de schilden uitliet wilde ik minimaal tegelijk schieten en als we niet binnen afstand 10 zouden komen, zou mijn T9 order wellicht de doorslag geven.

Overigens had mijn sterbasis ook nog 17 treffers geplaatst, wat 9 punten opleverde.

Teamscore: 377

Beurt 13

Oh, dat was toch wel verrassend... Kennelijk had de vijand mijn agressieve intenties weer correct ingeschat en passende maatregelen genomen. Allereerst schoten ze Lordship-Fe met een overweldigende 23 treffers (die direct intern gingen natuurlijk) wrak. Megabyte schreef later dat 3 interne treffers al genoeg waren geweest. Daarna lanceerden ze zichzelf met volle snelheid op de aanstormende (nou ja, snelheid 13...) Osymandias-Fe zodat de twee smaldelen elkaar goed in het vizier kregen. Wederom was mijn vuurorder net niet snel genoeg. Op impuls 8 ben ik wrak gegaan, maar het is me natuurlijk onduidelijk of dat aan het einde daarvan gebeurde of al aan het einde van impuls 7. Mijn T9 order was waardeloos, maar desondanks vuurde ik wel op de afstandsorder 22 treffers door schild 1 van Nova-Kl, die allemaal intern gingen omdat ook de vijand vond dat de laatste beurt beter zonder schilden kon worden afgewerkt! Het is me onduidelijk of de 41 treffers die ik van Nova-Kl ontving tegelijk of na mijn vuur aankwamen, maar ik vermoed tegelijk. Dat zou echter betekenen dat ik slechts twee Phasers heb gevuurd. Als Nova-Kl in mijn zijkant lag, haal ik op afstand 10 ongeveer 22-23 treffers, dus dat lijkt te kloppen. Daarna sloegen er nog eens 67 treffers van Pulsar-Kl in, waarmee het lot van Osymandias-Fe bezegeld werd.

Wat deze reconstructie bemoeilijkt is dat Osymandias-Fe de vorige beurt met 63% sensors eindigde en ik niet kan zien hoe effectief er gerepareerd is. Nou ja, zoveel maakt het ook niet uit hoor. Wel waren mijn 22 treffers nog verantwoordelijk voor het verdwijnen van de glimlach op het gezicht van Skywise. Mijn vuur luidde het einde van zijn Nova-Kl in, want mijn sterbasis vuurde ook nog eens 95 treffers op de beide agressors, waarvan er 57 door Nova-Kl scheurden, die vervolgens wegens 0 EE verloren ging. Alleen Megabyte had nog een scheepje over nu, en dat had dus ook nog 38 treffers intern mogen slikken. Ach, dat maakt in zo´n laatste beurt niets meer uit natuurlijk – zeker niet gezien de spelregel die het overleven van schepen in toernooispellen irrelevant maakt. En er waren dan ook 14 schepen gesneuveld in Toernooispel 003!

Toen was het tijd om de puntjes te tellen. Ik kwam uit op 494 punten, maar daar moesten helaas nog de 104 punten af die mijn sterbasis had gescoord. Eindscore: 390. Daarmee eindigde ik als laatste in dit spel. Op de derde plaats kwam het duo van Nocturne. Op de tweede plaats vonden we Wild Bill Kelso en Skyrider terug zodat Megabyte en Skywise alsnog eerste werden! Wat?! Hoe was dat nou mogelijk? Uit alle aanwijzingen was toch gebleken dat de uiteindelijke nummers twee de gedoodverfde nummers één waren? Met een score van 627 punten waren ze ook beduidend beter op dreef geweest dan hun tegenstanders Vladimir Vodkasov en D.Anger die met 484 punten geheel wrak waren gegaan. Toch was het niet de onaantastbare teamscore die ik en wellicht ook mijn kwelgeesten Megabyte en Skywise voor ogen hadden gehad. Door deze verrassende uitslag moesten we de vraag stellen: had mijn wanhoopsaanval een onverdiende wending aan het spel gegeven? Op het forum barstte deze discussie direct los. Ik was nooit serieus van plan geweest om aan de sterbasis te blijven hangen, maar wellicht was het wel goed dat ik niet van iedereen de teamscores wist. Ik had die van Kelso en Skyrider te hoog ingeschat en die van mijn tegenstanders juist te laag. Bovendien konden mijn vijanden in de laatste beurt twee maal een bonus opstrijken en haalden ze sowieso veel interne treffers. Uiteindelijk scoorden ze 110 punten in deze laatste vuurwisseling en omdat ze er al 593 hadden, gingen ze ruimschoots aan kop. Het bewijs lag er nu: als ik Osymandias aan de basis had laten liggen, waren Wild Bill Kelso en Skyrider de winnaars geweest. Aan Lordship-Fe verdienden Megabyte en Skywise slechts 23 punten en daarmee zouden ze 11 punten onder het totaal van Kelso en Skyrider zijn gebleven... Het is eigenlijk maar goed dat ik deze informatie pas achteraf ontdekte, want als ik het vooraf had geweten, weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Ik had dan geweten dat mijn beslissing zou bepalen wie het spel zou winnen en in een toernooispel is dat geen fijne keuze!

Megabyte en Skywise hadden echter ook flink in de rats gezeten. In beurt 12 activeerden zij opzettelijk geen ECM meer, in de hoop dat ik ze dan nog zou waarnemen en een wanhoopsaanval zou uitvoeren. Als ik ze toch niet meer kon zien wegens beschadigde sensors, dan zou ik waarschijnlijk niet meer ontkoppeld hebben. Zij moesten wat dat betreft nog even billenknijpen...voor hetzelfde geldt dat ze voor niets op mijn sterbasis afvlogen die laatste beurt! Megabyte had namelijk te horen gekregen dat zijn rivalen tegen Nocturne al over de 600 punten hadden gescoord en dat ze Nocturne´s laatste schip dat al 77% intern had, nu gingen opblazen. Dat zou dus nog wel zo´n 43 punten opleveren en dus zouden Wild Bill Kelso en Skyrider op zeker 650+ zijn gekomen – Megabyte wist dus allang dat Osymandias-Fe nodig was voor de zege. Wel gek dat Vodkasov´s laatste schip wel wrak ging, maar de punten toch zo schamel uitvielen. Was er iets fout gegaan met de vuurorders? Wrak gegaan op 0 EE of levensconsumptie? Dat is helaas nooit opgehelderd. Wat wel duidelijk werd, is dat Megabyte en Skywise weer geluk hadden met mijn sterbasis. Zij hadden de schilden ook uitgelaten en gehoopt dat de sterbasis op grote afstand zou schieten zodat de interne schade beperkt zou blijven. Echter, de sterbasis wachtte zeer lang, tot op afstand 8,3, waardoor Nova-Kl wrak ging en Pulsar-Kl 39% intern kreeg. Zij hadden toen echter al geschoten, op maximale effectiviteit! Als de basis eerder had gevuurd, waren er minder treffers binnengekomen natuurlijk maar de schade had de vuureffectiviteit van de Klingons kunnen aantasten – het zal natuurlijk voor altijd onduidelijk blijven of en hoeveel dat gescheeld had.

Later, toen ik er meer over had nagedacht, kwam ik tot de conclusie dat ik zelfs met de hierboven beschreven voorkennis over de teamscores Osymandias in de aanval had gegooid. Dan wel met schilden aan en met een andere koers, zodat zij niet zo gemakkelijk al hun wapens konden afvuren en dat er niks direct intern ging. Dan hadden ze nog steeds kans gemaakt, zonder dat ik iemand automatisch de winst had geschonken.

Epiloog

Toernooispel 003 kende een dramatische ontknoping. In de laatste beurt wisselden de nummers één en twee nog net even van plaats. Voor mijzelf was het wel een dieptepunt om als laatste te eindigen maar met een score van 390 had ik niet kwaad gepresteerd. De nummer laatst van de andere toernooispelen hadden respectievelijk 247 en 270 punten, dus dat verschil was best groot. Ach, wat maakt het ook uit trouwens?

In de eerste beurten van het spel speelde ik behoorlijk goed, minus die enorme blunder waarbij ik twee schepen als doel koos van mijn Photons. Dat ik een beurt miste was bijzonder spijtig en leverde me behoorlijk wat nadeel op, maar mijn eigen blunder was ernstiger. Desondanks heb ik meer dan eens vanuit een onderliggende positie de vijand lelijk kunnen verrassen. Ik presteerde in die beurten boven verwachting. Helaas, na verloop van tijd verloor ik toch teveel middelen en in de laatste beurt waarin ik het verschil had kunnen maken, acteerde ik te voorspelbaar. Daarna deed ik wel mijn best om met mijn restjes nog druk te zetten, maar de vijand kon steeds makkelijker met allerlei scenario´s rekening houden vanwege hun overtal, zodat ik niet langer verrassende zetten kon doen. Dat deed mij de das om.

Al met al heeft dit spel voor mij meer dan ooit bewezen dat Megabyte (of het duo Megabyte en Skywise) wel degelijk te kloppen is. Dat klinkt misschien raar uit de mond van iemand die laatste werd in een spel dat zojuist door Megabyte en Skywise gewonnen is, maar het is wel de waarheid: ik zat er een paar keer goed op en zij zullen af en toe het angstzweet op het voorhoofd hebben gehad. Pas op het laatst konden zij zelfverzekerd de winst opeisen. De tegenstanders waren zo vriendelijk om dit te beamen op het forum en in het spelverslag en dat is voor Megabyte een hele stap hoor! Hulde daarvoor, want deze heldenstrijd moet op de juiste manier herinnerd worden.

Niettemin heeft dit spel wat leerpunten te bieden. Ten eerste moet ik mijn vuurorders nog beter controleren! Ik maak niet snel fouten met mijn orders, maar deze was desastreus. Verder is wederom gebleken dat onvoorspelbaarheid mijn beste wapen is. In de laatste beurten raakte ik dat wat kwijt. Achteraf had ik hier en daar minder voorspelbaar kunnen spelen, zodat Lordship-Fe me niet zomaar ontvallen was zonder zelfs maar terug te vuren! Achteraf praten is makkelijk, maar in weze was het een cadeautje. En in beurt 10 had ik moeten inzien dat de vijand op Ion-motoren kon overstappen. Dan had ik met één schip zonder schilden kunnen vuren, wat één of twee Phasers vrij zou maken om op een ander doel te knallen. Bovendien had ik steeds op Nova-Kl gevuurd, waardoor de vijand nu eens boud was geweest en zonder schilden schoot met Pulsar-Kl in de verwachting dat Nova-Kl wederom de gebeten hond was. Daar had ik beslist meer mee kunnen doen.

Een beetje pech heeft me ook parten gespeeld: bizar genoeg leverde slechts één van de drie wrakken die ik en mijn basis veroorzaakten een bonus op! Skywise sprak een woordje van pech mee, want het was zijn Sirius-Kl die ik op 0 EE wrak maakte en het was zijn Nova-Kl die ik over het hele spel in totaal 147 treffers verkocht en die ook nog eens op 0 EE wrak ging nadat de sterbasis er 58 treffers bij had gedaan. Met andere woorden, het was dus weer het oude liedje: Skywise werd genadeloos afgeranseld terwijl Megabyte overbleef...

Oh en voor wie geïnteresseerd is in de herkomst van mijn scheepsnamen: ik wilde graag namen hebben die een statige air van gedistingeerde heren, regentschap en macht uitstraalden. Dat kwam uit op:

-Fauntleroy; genoemd naar het literaire Lottle Lord Fauntleroy, waarvan ik ooit de film heb gezien.

-Osymandias; genoemd naar koning Osymandias uit het gedicht van Percy Shelley. Ik heb de resten van het standbeeld van Ramses II dat de inspiratie voor het gedicht verschafte, in Egypte gezien.

-Lordship; een voor de hand liggende naam gezien mijn insteek! Genoemd naar een titel uit Engeland.

-Peerage; eveneens afkomstig uit de Engelse rangen en standen.

Het was een mooi spel met flink wat wendingen en spanning. Ik sluit dit spelverslag af met het eerbetoon wat Megabyte op het forum gaf. Hij schreef op 13 maart 2008:

“Okee allemaal, luister goed want ik zeg dit maar 1 keer en daarna nooit meer:

Cleaver is met grote voorsprong de lastigste tegenstander die ik in lange tijd heb gehad.

- Einde geslijm, weer over naar het echte flamen! –“

Is getekend,

Commander Cleaver